با سرمایهگذاری در بخش تکنولوژی، زیرساختهای روستایی و سرمایه انسانی صورت گرفت
کاهش 90 درصدی فقر در بخش کشاورزی بنگلادش
رشد اقتصاد روستایی بنگلادش، بهویژه در بخش کشاورزی، از سال 2000 باعث شد تا میزان فقر کاهش یابد. در واقع، این میزان کاهش فقر در بخش کشاورزی 90 درصد بین سالهای 2005 و 2010 روی داد.
رشد اقتصاد روستایی بنگلادش، بهویژه در بخش کشاورزی، از سال 2000 باعث شد تا میزان فقر کاهش یابد. در واقع، این میزان کاهش فقر در بخش کشاورزی 90 درصد بین سالهای 2005 و 2010 روی داد.
به گزارش ایانا از وبسایت بانک جهانی، بیش از 70 درصد از جمعیت بنگلادش و 77 درصد از نیروی کار این کشور، در مناطق روستایی، حدود نیمی از کارگران بنگلادش و دوسوم افراد در مناطق روستایی و در بخش کشاورزی مشغول به کار هستند و حدود 87 درصد از خانوارهای روستایی بخشی از درآمدشان از طریق بخش کشاورزی تأمین میشود.
این در حالی است که بنگلادش، با وجود حوادث طبیعی و رشد جمعیت، پیشرفت قابل توجهی در طول 40 سال گذشته در زمینه دستیابی به امنیت غذایی داشته است (برای مثال: تولید food grain production (1) (غلات)، بین سالهای 1972 و 2014، سه برابر شدواز 9.8 میلیون تن به 34.4 میلیون تن رسید) که میتوان گفت، یکی از سریعترین نرخ رشد بهرهوری در جهان از سال 1995 (بهطور متوسط 2.7 درصد در سال)، در صنعت کشاورزی بنگلادش روی داده است؛ البته میتوان درباره نرخ رشد مذکور به سیاست منسجم سرمایهگذاری در بخش تکنولوژی، زیرساختهای روستایی و سرمایه انسانی اشاره کرد.
همچنین، بنگلادش ازجمله کشورهایی است که تغییرات آب و هوایی، تهدیدی طولانیمدت در بخش کشاورزی این کشور بهشمار میآید. بهعنوان مثال پدیدههایی همچون جاری شدن سیل، نفوذ آب شور و خشکسالی باعث آسیب رساندن به مناطقی از این کشور شده است.
گفتنی است، برای رسیدن به رشد سریع و فراگیر در بخش روستایی همراه با ایجاد شغل، نیاز به کشاورزی با تنوع بیشتر همراه با توسعه بنگاههای اقتصادی در بخش کشاورزی و غیرکشاورزی است که برای این منظور، روی آوردن به کاشت محصولات با ارزش غذایی بیشتر به جای برنج که باعث شده تا از میزان سوءتغذیه بهطور قابل توجهی کاسته شود، ازجمله این راهکارها بهشمار میآید. این موضوع باعث رشد درآمد، ایجاد شغل در بخشهای کشاورزی و غیرکشاورزی بهویژه برای زنان و جوانان شده است.
با این حال، دامداری و شیلات با وجود پتانسیل بالایی که میتواند برای کاهش سوءتغذیه و افزایش درآمد و شغل و تأثیرش روی اقتصاد داشته باشد، بهدلیل حمایت ناکافی از سوی دولت، با رشد قابل توجهی روبهرو نبوده است.
سرمایهگذاری و توسعه بخشهای تجاری غیرزراعی (یا RNFEs: rural non-farm enterprises ) ازجمله اولویتهای موازی بنگلادش، در کنار بخش کشاورزی، بهشمار میآید؛ چراکه از این طریق خانوارها میتوانند دارای درآمد و متنوع و پایدارتری باشند؛ بهویژه باعث ایجاد اشتغال و رقابت در میان جوانان و زنان هم میشود.
در این زمینه، گزارش بانک جهانی از برنامههای بنگلادش برای رشد بخش کشاورزی حاکی است که یکی از برنامههای بنگلادش برای رشد کشاورزی، پروژه بهرهوری کشاورزی یکپارچه IAPP) ) ( Integrated Agriculture Productivity Project )، است که بهمنظور بهبود افزایش انعطافپذیری و سازگاری محصولات کشاورزی بهویژه در بخشهای شمالی و جنوبی کشور که در برابر سیل، خشکسالی و نفوذ آب شور ناشی از جزر و مد دریا، آسیبپذیرتر هستند، طراحی شده است.
پروژه IAPP ، در راستای سازگاری و افزایش مقاومت محصولات در برابر گرما و خشکسالی، و شوری آب به کار میرود. همچنین با مدیریت سلامت خاک، باعث شده تا محصولات متنوعتری به غیر از برنج کاشته شود.
اما زمانی که پروژه تأسیسات پیشرفته ذخیرهسازی مواد غذایی ( MFSFP: Modern Food Storage Facilities Project ) در سال 2007 آغاز به کار کرد، بنگلادش با بحران امنیت غذایی روبهرو شد، چراکه نتوانست از عرضه برنج در بازارهای بینالمللی سود لازم را به دست آورد؛ بنابراین برای مقابله با این بحران، به توسعه و بهبود زیرساختهای ذخیرهسازی و تقویت مدیریت سهام دانه پرداخت و باعث شد تا بتواند در برابر کمبود مواد غذایی بهویژه برای افراد آسیبپذیر و محروم جامعه و حوادث طبیعی مقاومت کند.
از دیگر پروژههای بنگلادش، میتوان به پروژه سرمایهگذاری اجتماعی ( SIPP-III: Social Investment Program Project )، که به پروژه بهبود معیشت خانوارها ( NJLIP: Nuton Jibon Livelihood Improvement Project ) نیز شناخته میشود، اشاره کرد که باعث تقویت نهادهای جامعه بهمنظور فراهم کردن بودجه برای زیرساختها و تأمین معیشت خانوار، آگاهیرسانی درباره مواد غذایی و دانش تولید محصولات کشاورزی، میشود. همچنین NJLIP ، فرصتهای اقتصادی را از طریق تولیدکنندهها، تعاونیها و جوامع برای افزایش میزان دسترسی به بازار، بهبود میبخشد.
برنامه فناوری کشاورزی ( National Agriculture Technology Program ) II NATP ، از دیگر برنامهها است که کمک میکند تا دولت بنگلادش بهرهوری و امنیت غذایی، همراه با سازگاری با تغییرات آب و هوا افزایش دهد، همچنین باعث بهبود تغذیه از طریق مواد غذایی سالمتر و متنوعتر شود. تمرکز این برنامه بر روی تولید محصولات کشاورزی با فناوریهای بهتر و مشارکت زنان و کشاورزان خردهپا در بخش کشاورزی است.
چشمانداز بنگلادش تا سال 2020
قرار است، هشت سیلوی فولادی مدرن برای ذخیرهسازی دانه با ظرفیت 535 هزار و 500 تن در مرکز برنج و گندم ساخته شد. 500 هزار خانوار در مناطق آسیبپذیر ازجمله منطقه ساحلی، دارای سیلوهای ذخیرهسازی خواهند شد. همچنین از کارهای تا سال 2021 با برنامه NATP II بیش از یک میلیون کشاورز (35 درصد زن) از فعالیتهای پروژه بهرهمند خواهند شد؛ که میتوان به افزایش عملکرد بهطور متوسط 14 تا 100 درصدی در برخی کالاهای کشاورزی در سال اشاره کرد.
همچنین، سالانه بیش از 21 هزار تن از کالاهای کشاورزی از طریق ساختارهای جدید به فروش میرسد./
ترجمه: فرحناز سپهری
پینوشت:
1- هرگونه مواد غذایی شامل گندم، برنج، جو، ذرت، جو و غلات دیگر محصول دانه است. نان، ماکارونی، بلغور جو دوسر، غلات صبحانه، و بلغور نمونههایی از محصولات غلات هستند. دانهها به دو زیرگروه غلات سبوسدار و غلات فرآوریشده تقسیم شده است.
دیدگاه تان را بنویسید