بخور! چای دارچینی برات پختم ...

وارد مغازه می‌شوم و یک‌سری استکان نعلبکی و قوری سبزرنگ اسباب‌بازی انتخاب می‌کنم.

فروشنده می‌گوید: خانم صورتیشو ببرید دخترونه‌تره.

میگم: برا پسرم می‌خوام.

با تعجب به من نگاه می‌کنه و می‌گه: اگر بسره ماشین بگیرید یا جعبه ابزار، هواپیما یا چراغ‌قوه. پسر که آشپزی نمی‌کنه.

با خودم مرور می‌کنم در دنیایی که زن‌هایش پابه‌پای مردها کار می‌کنند، مردهایش باید یاد بگیرند خستگی را با چای از تن همسرشان درآورند. در دنیایی که زن‌هایش با مفهوم چک و قسط و وام عجین شده‌اند، شرم دارد مردهایش را دستور قرمه‌سبزی و ته‌دیگ ماکارونی بیگانه باشند. من برای فرزندم همسری قدرتمند آرزو می‌کنم. زنی که تنها دغدغه‌اش نهار ظهر و شام شب نباشد. زنی که تمام لذتش در خرید خلاصه نشود. زنی که سیاست را بفهمد، شعر ببافد، کتاب بخواند و از دنیای اطرافش بی‌خبر نباشد. برای آنکه پسرم شایسته چنان زنی باشد باید یاد بگیرد چای دارچینی درست کند. یاد بگیرد آشپزی کند. لالایی بخواند. نوازش کند و جملات عاشقانه بگوید.

دانیال سه‌ساله‌ام استکان اسباب‌بازی سبزرنگ را به طرفم می‌گیرد.

من نگاهش می‌کنم و او می‌گوید: بخور چای دارچینی برات پختم...