واردات با رویکرد صادراتی

وابستگی مقوله‏ ای است که قطعاً مطلوب هیچ نظام اقتصادی نیست، ولی با توجه به از بین رفتن مرزهای بین المللی و جهانی شدن، مبادلات تجاری کشورهای مختلف دنیا امری اجتناب ناپذیر است .

آنچه به اقتصاد ضربه می زند به هم ریختن تعادل بین واردات و صادرات است نه صرفاً واردات کالا. بی شک هیچ کشوری نمی تواند همه مایحتاج خود را با تولیدات داخلی تأمین کند، و می بایست از تولیدات کشورهای دیگر بهره ببرد، این امر در مبادلات کالا به کالا در زمانه ای دور هم اتفاق می‏افتاد. اما امروز اینکه چه کالایی در سبد واردات و چه کالایی در سبد صادرات قرار می‏گیرد موضوعی است که نمی توان از کنارش به سادگی گذشت .

آنچه اصولاً از سوی متخصصان اقتصادی مطرح می‏گردد نفی صادرات بی رویه مواد خام و تأکید بر صادرات کالاهای با ارزش افزوده است. این مهم محقق نمی شود مگر مزیت های سرزمین شناسایی گردد .

براساس شناخت مزیت هاست که می توانیم برای مبادلات بین المللی‏ مان برنامه داشته باشیم، شناخت مزیت ها بایدها و نبایدهای صادرات و واردات را به خوبی نمایان می سازد .

شناخت مزیت ها بررسی همه جانبه از تجارت اقلام مختلف را آشکار کرده و رفته رفته به یکی از ابزارهای موفقیت در تجارت بین المللی تبدیل می‏شود .

چند وقت پیش در یادداشت یکی از خبرنگاران خواندم که با اشاره به صنعتی خاص که مواد اولیه آن محصول کشاورزی بود، گفته بود: تولید فلان محصول به علت اینکه برای مواد اولیه ‏اش مجبور به واردات هستیم صحیح و به صلاح نیست .

چنین اظهارنظرهایی قدری بی‏ انصافی در حق تولید این سرزمین است، واردات مواد اولیه و تولید محصولات باارزش افزوده بالا، نه تنها باعث برهم ریختن تعادل واردات و صادرات نمی شود، بلکه می تواند بر میزان صادرات ما هم تأثیر مثبت داشته باشد .

اینجاست که مزیت شناسی به خوبی خودنمایی می‏ کند، به عنوان مثال اگر سرزمین ما با مشکلات منابع آب دست و پنجه نرم می کند، اگر هنوز کشاورزی ما مکانیزه نشده است و کشاورزی در کشور ما هدر رفتن منابع آب را به همراه دارد، چه اشکالی وجود دارد اگر محصولات کشاورزی دیگر کشورها برای استفاده صنایع و تولید کالاهای با ارزش افزوده وارد ایران شده و خروجی این صنایع به نقاط مختلف دنیا صادر شود؟

بدون شک واردات مواد اولیه با هدف صادرات می تواند باری از شانه‏ های اقتصاد تک بعدی بردارد، و ما را در مسیری قرار دهد که به جای دیدن تولیدات داخلی مان در پوست و بسته محصول خارجی، از مواد اولیه دیگر کشورها برای تولید محصول ایرانی بهره ببریم .

وقت آن رسیده است که از اقتصاد وابسته به خام فروشی فاصله بگیریم، به تولیدکنندگان اعتماد کنیم و با مزیت شناسی به سمت تولید محصولاتی برویم که در دنیا مصرف کننده دارد و بازار آن اشباع نشده است، حتی اگر لازم باشد با واردات مواد اولیه، که در این صورت به راستی وارداتی خواهیم داشت با رویکرد صادراتی .