کنیا جنگ آب و آتش

شمال کشور کنیا تحت تاثیر خشکسالی ادامه‌دار به‌طور جدی با مرگ دام‌ها، تهدید گرسنگی جمعیت‌ها و درگیری بین قبایل روبه‌رو است.

به گزارش ایانا از لوموند ، یک گودال. این همه آن چیزی است که از دریاچه مصنوعی Chesirimion در شمال کنیا و در ناحیه Baringo باقی مانده است. میزان آب باقی مانده در این دریاچه تنها برای 5 سال آینده برای جمعیت دو هزار و 300 نفری و 107 هزار دام کفایت می‌کند. دریاچه تحت تاثیر خشکسالی خشک شده است. در این ناحیه در 300 کیلومتری شمال خشک کنیا، در قلب دره ریفت، طی یکسال گذشته هیچ بارانی نباریده است و تقریبا تمام ذخایر آبی خشک شده‌اند. تنها 10 درصد از منابع آبی این ناحیه تجدید شده است.

در چشم انداز اطراف گودال Chesirimion انبوه گله‌های بز و گوسفند و شتر دیده می‌شود. لاشه دام‌های تلف شده از تشنگی و خشکسالی در همه جا به چشم می‌خورد. اکثر چوپان‌ها یک سوم از گله خود را بر اثر خشکسالی از دست داده‌اند. در یک هفته پنج هزار گاو در این ناحیه بر اثر خشکسالی از بین رفته‌اند.

کمی پیشتر، زنان برای تامین غذا مجبور به استفاده از میوه‌های سمی و تلخ وحشی می‌شدند. یکی از زنان روستایی دره ریفت می‌گوید این میوه سمی معده را پر می‌کرد. در جایی که غذایی نیست این تنها راه ادامه زندگی است. خانوارهای تحت خشکسالی شمال کنیا روزها را با یک وعده غذایی به سختی می‌گذرانند. روستاها یا خالی از سکنه شده و یا از جنب و جوش افتاده‌اند. در سایه دیوارهای خشک و فروریخته مردم قحطی زده نشسته‌اند و هر از گاهی ریزگردهای ناشی از خشکسالی حتی نفس کشیدن را هم سخت می‌کند. در کنیا خشکسالی چند دهه ادامه یافته است و ارمغان این خشکسالی این است که حدود چهار میلیون کنیایی تحت فشار ناشی از اثرات خشکسالی قرار دارند.

قیمت مواد غذایی به شدت افزایش یافته است. به‌طور مثال هر کیلو ذرت به پنج یورو رسیده است و این درحالی است که خانوارهای ناحیه دره ریفت نه تنها قادر به خرید مواد غذایی نیستند، بلکه هر روزه مجبور به طی کردن 10 تا 20 کیلومتر مسافت برای یافتن آب هستند. منطقه شمال کنیا در شرایط اضطراری قرار دارد. استفان اوبراین هماهنگ کننده کمک‌های اضطراری سازمان ملل متحد در سخنرانی خود در شورای امنیت گفت: "من پس از سفر به یمن، سودان جنوبی و سومالی اعلام می‌کنم که ما با بدترین بحران انسانی پس از پایان جنگ جهانی دوم مواجه هستیم."

درگیری‌های خونین

منطقه Baringo علاوه بر خشکسالی با درگیری‌های قبیله‌ای و خشونت‌های قومی نیز مواجه است. دو قوم اصلی این ناحیه قرن‌ها همزیستی مسالمت‌آمیزی باهم داشتند. ولی از سال گذشته با شدت گرفتن خشکسالی درگیری‌ها بر سر تصاحب زمین و تغذیه دام دامداران از یکسو و کشاورزان از سوی دیگر آغاز شده است. گله‌داران با حمله به اراضی کشاورزی سعی در چرای دام‌های گرسنه خود دارند و این باعث شکل‌گیری درگیری‌های پراکنده در منطقه شده است.

یکی از پزشکان تنها بیمارستان کوچک این ناحیه می‌گوید که مشکل اصلی فعلی ما سوء تغذیه شدید کودکان است.

به گفته یکی از اعضای صلیب سرخ، کار امدادرسانی به‌دلیل شکل‌گیری درگیری‌های قومی در منطقه آسان نیست و دسترسی به مناطق سخت‌تر شده است. البته این عضو صلیب سرخ تاکید می‌کند که امدادرسانی به این ناحیه بسیار دیر آغاز شده و در اصل ما پس از شکل‌گیری بحران جدی و از دست دادن زمان لازم برای مدیریت بحران خشکسالی، وارد منطقه شده‌ایم.

کنیا سرزمین رویایی حیات وحش و طبیعت در حلقه خشکسالی گرفتار آمده و این سرزمین بکر در تهدید جدی ناشی از تغییرات اقلیمی و کمبود آب قرار دارد. اینجا نه تنها جمعیت‌های انسانی که حیات وحش و تنوع گونه‌ای گیاهی نیز بر لبه پرتگاه نابودی قرار گرفته‌اند. ادامه روند فعلی آینده کنیا را با خشکسالی‌های شدیدتر و از دست دادن منابع آبی و غذایی بیشتر تاریک‌تر می‌کند و رشد خشونت‌های قومی نابودی منطقه را سرعت خواهد بخشید./

ترجمه: شهره صدری‌خانلو

L-951225-03