توانمندسازی زنان برای پایان دادن به فقر و گرسنگی

زنان روستایی نیروی محرک علیه گرسنگی، سوءتغذیه و فقر هستند. آنان نقش های حیاتی و گوناگونی را به عنوان کشاورزان، کارگران کشاورز، کارآفرینان، مراقبان و رهبران جوامع ایفا می کنند.

به گزارش ایانا از وب سایت فائو زنان روستایی، ستون فقرات جوامع روستایی را شکل می دهند. تقریباً در همه جا سهم بسیار مهمی در تولید موادغذایی، فرآوری موادغذایی و بازاریابی دارند. در حقیقت، به دلیل این که زنان تولید، فرآوری و آماده سازی بسیاری از مواد غذایی در دسترس را برعهده دارند، نقش حیاتی در امنیت غذایی خانواده ها و جوامع خود دارند.

در کشورهای درحال توسعه، 45 درصد نیروی کار کشاورزی را زنان تشکیل می دهند که محدوده آن از 20 درصد در امریکای لاتین تا بیش از 60 درصد در بخش های مشخصی از آفریقا و آسیا است. انرژی و مهارت های زنان روستایی در تمام بخش های نظام غذایی نفوذ می کند و نقش کلیدی در پرورش تنوع کشاورزی پایدار، ارتقاء تقویت زیستی، کاهش از دست رفتن غذا و پسماند و حمایت از فرآوری موادغذایی دارد تا امنیت غذایی و تغذیه را بهبود بخشد.

بهبود وضعیت اقتصادی و اجتماعی زنان در خانواده ها و جوامع خود تأثیر مستقیم بر امنیت غذایی و تغذیه به ویژه تغذیه کودکان دارد. به عنوان مثال، شواهد نشان می دهد اگر به زنان در مقایسه با مردان فرصتی برای کنترل درآمد اضافی خانوار داده شود، تمایل دارند که آن را بیشتر برای موادغذایی، بهداشت، پوشاک و تحصیلات فرزندان استفاده کنند.

بنابراین، برابری جنسیتی در زمان حال و آینده برای دستیابی به امنیت غذایی و تغذیه ضروری است. توانمندسازی زنان روستایی را می توان به بهبود رفاه کلی فرزندان، خانواده ها و جوامع شان معنی کرد که به نوبه خود منجر به رشد اقتصادی و اجتماعی در بلند مدت می شود.

تبدیل کردن شواهد به عمل: چه می توان کرد؟

شواهد به دست آمده از آفریقا، آسیا و امریکای لاتین همواره نشان می دهد که می توان با گسترش دسترسی زنان به تکنولوژی ها و منابع حاصلخیز شامل زمین، فرصت های بازار، اشتغال مناسب، حمایت اجتماعی و بالابردن نقش آنان در تصمیم گیری در تمام سطوح، به پیشرفت های حائز اهمیتی در امنیت غذایی دست یافت.

مداخلات سیاسی می تواند زنان روستایی را توانمند سازد و به بستن شکاف جنسیتی در بازارهای کشاورزی و نیروی کار روستایی کمک کند. این مسئله شامل موارد متعددی است که تنها به آنچه در زیر گفته شده محدود نمی شود:

· تسهیل در دسترسی زنان به منابع کشاورزی، آموزش، خدمات ترویجی و مالی؛

· سرمایه گذاری در بخش زیرساخت ها و فنّاوری های افزایش بهره وری و صرفه جویی نیروی کار که بیگاری کشیدن از زنان را کاهش می دهد و وقت خالی بیشتری برای انجام فعالیت های مفیدتر و بهتر به آن ها می دهد؛

· ارتقاء دسترسی زنان به شغل مناسب و بازار کار عادلانه؛

· افزایش حضور زنان در فرآیندهای تصمیم گیری همراه با خانواده ها و جوامع خود، سازمان ها و همچنین تمام سطوح دولتی.

ترجمه: مهشید جلالیان