چگونه می توان یک علفزار را بدون از بین بردن گونه های گوناگون حشرات در آن مدیریت کرد؟

تضاد بین به حداکثر رساندن بازده محصولات و حفظ گونه های گوناگون حشرات در کشاورزی، به نظر تطبیق پذیر می آید.

به گزارش ایانا از سایت ساینس دیلی مدیریت علفزارها به شکل فشرده، برای تنوع زیستی مضر است. با این وجود، مطالعه ای که توسط گروه پژوهشی زیست شناسی زمین در دانشگاه فنی مونیخ انجام شده ، بارقه های امیدی با خود به همراه داشته است: "اگر اشکال مختلف مدیریت به طور بهینه در یک منطقه توزیع شود، منجر به افزایش بازده محصولات، بدون از دست رفتن گونه های مختلف حشرات می شود. در حالت ایده آل، این کار به گونه های بیشتری اجازه خواهد تا زیستگاه هایی را پیدا کنند که برای آن ها مناسب است. آنچه در این جا مهم است این است که مدیریت در سطح مناسب با همان محوطه انجام شود.

در این مطالعه، داده های جمع آوری شده از بیش از هزار گونه بندپا مورد ارزیابی قرار گرفت. این داده ها از بیش از صد منطقه علفزاری (علفزار و مرتع) جمع آوری شده است. مجموعه داده ها از سال های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ جمع آوری شده اند و در مناطق تحت مطالعه اکتشافات تنوع زیستی، از آن ها نمونه برداری شده است. این مناطق عبارتند از: سوابی ژورا، هاینیخ- دوم و کرونین- شورفهاید. در طول ارزیابی های معمول در رابطه با مدیریت علفزارها در این مناطق- از کشاورزی فشرده گرفته تا سطح متوسط و مدیریت گسترده- این مسئله مشاهده شد که چگونه برخورد مکرر جمعیت حشرات و عنکبوت ها تغییر می کند.

دکتر نادیا سیمونز، نویسنده ارشد این پژوهش توضیح می دهد: "برای مثال، در مدیریت فشرده علفزارها چمن زنی سه بار در سال انجام می شود و زمین کود دهی می شود. در حالی که برای مثال، سایر علفزارها تنها یک بار در سال برای علوفه گوسفندان استفاده می شوند و کودهی نمی شوند. این یک شیوه حداقلی است که در اصطلاح به آن مدیریت گسترده می گویند." در اروپای مرکزی علفزارهایی که تحت حمایت قوانین حفاظت از طبیعت هستند نیز تحت مدیریت قرار می گیرند، چرا که در غیر این صورت آن ها به تدریج تبدیل به جنگل می شوند. همزمان، مدیریت مناطقی که تحت حفاظت نیستند با شدت بیشتری در حال وقوع است. این امر برای گونه هایی از حشرات که تنها می توانند با استفاده از زمین در سطح زیاد یا متوسط مقابله کنند کشنده است. رویکردهایی که در مورد آن ها صحبت شد شامل حداکثر استفاده در درصدی از مناطق برای این که بتوانند مناطق بیشتری را تحت حمایت خود درآورند یا مدیریت کردن مداوم تمام مناطق با شدت متوسط می شود.

امکان رفع تضاد بین افزایش تولیدات و حفظ گونه های مختلف ممکن است

برخلاف این موارد افراطی، سناریوهای تئوریکی این پژوهش که در مجله زیست شناسی طبیعت و تکامل ( Nature Ecology (& Evolution منتشر شده نشان می دهد که تضاد بین بهره وری بالا وحفاظت از گونه های مختلف با مدیریت علفزارهای مناطقی که سطوح مختلف شدت استفاده در آن جا وجود دارد، به شکل بهتری حل می شود. توصیه دکتر نادیا سیمونز و پروفسور وولفگانگ ویزر برای کشاورزان این است که تا جایی که ممکن است به تمام این موارد با دقت عمل کنند و این کار را در سراسر منطقه انجام دهند.

سیمونز می گوید: "تنها با انجام این کار است که هم گونه هایی از حشرات که نیازمندی های خاصی در رابطه با زیستگاه دارند و هم آن هایی که از همه نظر خواسته های کمتری دارند، می توانند زیستگاه مخصوص به خود را پیدا کنند. به همین دلیل، گونه های مختلف بنابراین می توانند به شکلی ایده آل به آسانی به جایی که می توانند زیستگاه مناسب خود را پیدا کنند مهاجرت کنند. اگر شدت استفاده در مناطق به طور بهینه توزیع شود، تعداد گونه هایی که از این مسئله سود می برند حتی بیشتر از موقعیت فعلی خواهد بود. از نظر تئوریکی، بهره وری در کل مناطق مورد مشاهده، می تواند بدون این که جمعیت حشرات کم شود افزایش یابد."

اما چگونه می توان یافته های این تحقیق را اجرا کرد؟ سیمونز توضیح می دهد: " این شیوه می تواند در جهان واقعی عمل شود به شرط آن که کشاورزان به جای تک نوازی، همگی مانند یک ارکستر با یکدیگر همکاری و عمل کنند . همچنین اگر سیاست های دولتی، در نظر گرفتن مدیریت کل منطقه به جای انجام اقدامات در مناطقی خاص باشد، این امر نیز می تواند منجر به حفظ گونه های بیشتری شود." تا امروز یارانه ها تنها به اقدامات شخصی کشاورزان تعلق گرفته است. با این حال، اگر اهداف در سطح کل منطقه تعیین شوند، شرایط بهتر خواهد شد.

برای دانشمندانی چون دکتر سیمونز این مسئله قابل تصور است که نسخه ی کامپیوتری موجود که برای ایجاد سناریوهای نمونه جهت مطالعه آن ها مورد استفاده قرار گرفت، بهتر شود و ارتقا یابد. این مدل ها پس از آن می توانند برای برنامه ریزی برای مدیریت علفزارها در سطح کل منطقه، با هدف حفظ زیستگاه های گروه های مختلف گونه ها تا جایی که امکان پذیر است، مورد استفاده قرار گیرند.

اما قبل از اینکه برنامه ریزی اصلی برای سه منطقه ای که در سوابیا ژورا، هانیخ- دوم و شورفهاید- کرونین مورد بررسی قرار گرفتند اتفاق افتد، این مدل ها باید پیچیده تر شوند. عوامل محدود کننده دیگری نیز وجود دارند که باید در نظر گرفته شوند و بعدا در مورد آن ها با کشاورزان منطقه ی مورد تحقیق صحبت خواهد شد.

مترجم: بهاران پدرام