Iranian Agriculture News Agency

گزارش یورونیوز از وضعیت غذا در آسیا تا سال 2050

آیا کمبود غذا به کابوس آسیا تبدیل می‌شود؟/ آسیا بزرگ‌ترین بازار غذا بین پنج قاره/ 2050 جمعیت آسیا به 5 میلیارد نفر می‌رسد/ بیابان‌زایی ۴۰ درصد از زمین‌های آسیا را تحت تأثیر قرار داده است

برای افراد بسیاری در آسیا کمبود مواد غذایی خاطره‌ای است که به سال‌های دور بازمی‌گردد. اما با توجه به اینکه این منطقه با مسئله‌ تأمین غذا برای جمعیتی با رشد بسیار زیادی دست و پنجه نرم می‌کند، کمبود غذا می‌تواند دوباره به یک واقعیت تلخ تبدیل شود.

آیا کمبود غذا به کابوس آسیا تبدیل می‌شود؟/ آسیا بزرگ‌ترین بازار غذا بین پنج قاره/ 2050 جمعیت آسیا به 5 میلیارد نفر می‌رسد/ بیابان‌زایی ۴۰ درصد از زمین‌های آسیا را تحت تأثیر قرار داده است

برای افراد بسیاری در آسیا کمبود مواد غذایی خاطره‌ای است که به سال‌های دور باز می‌گردد. اما با توجه به اینکه این منطقه با مسئله‌ تامین غذا برای جمعیتی با رشد بسیار زیادی دست و پنجه نرم می‌کند، کمبود غذا می‌تواند دوباره به یک واقعیت تلخ تبدیل شود.

به گزارش ایانا از یورونیوز، هم اکنون آسیا بزرگ ‌ترین بازار غذا در جهان است و انتظار می‌رود تا سال ۲۰۵۰ جمعیت آن به پنج میلیارد نفر افزایش پیدا کند، یعنی ۹۰۰ میلیون نفر به جمعیت آن اضافه شود. با توجه به رشد طبقه‌ی متوسط در این منطقه، احتمالا نیمی از رشد مصرف جهانی گوشت گام و طیور و سه چهارم افزایش در مصرف ماهی از الآن تا سال ۲۰۳۰ به آسیا مربوط خواهد شد. در نتیجه بیش از ۶۰ درصد مصرف حبوبات به کشورهای در حال توسعه در آسیای جنوبی و شرقی مربوط خواهد شد. برای برآورده کردن این تقاضای رو به رشد، تولید غذا در مقایسه با یک دهه‌ی قبل باید ۶۰ تا ۷۰ درصد افزایش پیدا کند.

به طور ایده‌آل مزارع آسیایی می‌توانند به سادگی تولید خود را افزایش بدهند، اما متاسفانه آن ها تجهیزات لازم برای انجام این کار را ندارند. مزارع آسیا برای این که بتوانند به میزان کافی مواد غذایی تولید کنند، باید تحولات قرن بیست و یکم را از سر بگذرانند.

کمک کردن به کشاورزان آسیا برای کنار آمدن با تغییرات آب و هوایی باید یک بخش اصلی در این تلاش باشد. اگرچه سیاره‌ای که در حال گرم شدن است می‌تواند در چند ناحیه کوچک تولیدات کشاورزی را افزایش بدهد، اما تولید را به شدت محدود می‌کند و احتمالا باعث طولانی شدن بحران غذا در دیگر مناطق می‌شود. در حالی‌که آب در مناطقی که به طور سنتی حاصلخیز هستند مانند جلگه‌ی سند و گنگ، به شدت کم‌یاب شده است، بالا آمدن سطح دریا‌ها بخش زیادی از زمین‌های کشاورزی را نابود کرده است. اگر سطح دریاها یک متر دیگر افزایش پیدا کند، ورود آب شور ۷۰ درصد زمین‌های کشاورزی ساحلی در ویتنام را تهدید خواهد کرد. همچنین با توجه به این که جریان‌های آب گرم و جزر و مد تغییر می‌کنند، بازدهی دلتای روی مکونگ برای ماهیگیری کاهش پیدا خواهد کرد.

با توجه به تحقیق بانک توسعه‌ی آسیایی تا سال ۲۰۵۰ بازدهی برنج و گندمی که از طریق آبیاری تولید می‌شوند به ترتیب ۲۰ و ۴۰ درصد کاهش پیدا می‌کند. این موضوع می‌تواند باعث افزایش قیمت حبوبات، سویا و گندم تا ۷۰ درصد بشود و در نتیجه تعداد کودکانی را که در منطقه دچار سوء تغذیه هستند به ۱۱ میلیون نفر افزایش پیدا می‌کند.

اما اگر کشاورزان بتوانند خود را با این شرایط تطبیق بدهند، آینده‌ی آسیا این نخواهد بود. امروزه بیشتر کشاروزان معاش خانواده‌شان را بر عهده دارند و با کمبود پول و دانش لازم برای بهبود باروری و کیفیت محصول روبه‌رو هستند. برای مثال در میانمار تنها ۱۶ درصد کشاروزان از تیلر یا تراکتور برای آماده کردن زمین برای کاشت استفاده می‌کنند.

علاوه بر این تخریب محیط زیست باعث شده است زمین‌های زیادی بایر بشوند. بر طبق گزارش کنوانسیون مبارزه با بیابان‌زایی سازمان ملل، شیوه‌های مختلف بیابان‌زایی نزدیک به ۴۰ درصد از کل زمین‌های آسیا را تحت تاثیر قرار داده است. در حالی‌که دولت‌ها نمی‌توانند زمین‌های قابل گشت جدیدی ایجاد کنند. دولت‌ها می‌توانند و باید سیاست‌هایی را دنبال کنند که فعالیت‌های کشاورزی را در زمین‌هایی که هنوز در دسترس هستند حمایت، تحکیم و تشدید کنند.

برای شروع دولت‌های منطقه‌ای می‌توانند مشارکت را در کشاورزی ارتقاء بدهند. امروزه شرکت‌ها کاملا تجاری هستند و کارآیی و سود را در اولویت قرار داده‌اند و نباید آن را کشاورزی به سبک قدیم اشتباه گرفت. این مشارکت‌ها علاوه بر کشاورزان، شامل شرکت‌های کشاورزی نیز می‌شوند که به دنبال سرمایه‌گذاری منابع‌شان هستند تا از مزایای مقیاس، کاهش هزینه‌ها و افزایش درآمدها بهره‌مند شوند. زمانی که یک شرکت حجم بالایی از موادی مانند کود و تجهیزات را خریداری می‌کند، هزینه‌ی آن ها کاهش می‌یابد، همچنین فرآیند برداشت نیز در مقیاس وسیع با هزینه‌ی کم‌تری همراه خواهد بود. شرکت‌ها در هند و نپال گرد هم آمده‌ و کاشت را هماهنگ کرده‌اند به این ترتیب محصولاتی که هر یک از آن ها کاشته‌اند توسط یک ماشین برداشت می‌شود و دیگر لازم نیست به صورت جداگانه و دستی برداشت را انجام دهند.

همچنین شرکت‌ها می‌توانند پس از برداشت نیز از طریق ایجاد خط تمیز کردن محصول، دانه‌بندی، بسته‌بندی، ذخیره‌سازی و حمل و نقل ارزش‌افزایی کنند. این کار باعث افزایش تامین غذا و رشد درآمد کشاورزان، به ویژه در محل‌هایی مانند بنگلادش می‌شود، چرا که در آن جا بیش از یک سوم مواد فاسد شدنی پیش از رسیدن به دست مصرف کننده خراب می‌شوند.

چین تا کنون مزارعش را از طریق مشارکت و استفاده از تجارت الکترونیک برای دست‌یابی به بازارهای ارزشمند مدرن‌سازی کرده است. در ویتنام یک طرح مشارکت باعث شده که کیفیت محصولات برای مصرف کننده‌های شهری افزایش پیدا کند و درآمدهای مربوط به چای، میوه و سبزیجات نزدیک به یک سوم افزایش پیدا کرده است.

اگرچه مشارکت به تدریج در آسیا جا افتاده است، اما به حمایت بیشتری نیاز دارد. بیشترین مشارکت‌ها در این مناطق شکننده هستند و به شکلی غیررسمی سازمان‌دهی شده‌اند. اما با وجود یک چارچوب قانونی مناسب، کارآیی و دوام آن ها می‌تواند بسیار بیشتر باشد. قانون مشارکت کشاورزان در چین که در سال ۲۰۰۷ تصویب شده مدل خوبی به دست داده است. این قانون با پیشنهاد دادن مشوق‌هایی مانند معافیت مالیات بر ارزش افزوده، شرکت‌ها و دیگر سازمان‌های کشاورزی را تشویق کرده است که همکاری کنند و از مزایای مقیاس بالا بهره‌مند شوند. در طول سه سال پس از تصویب قانون تعداد شرکت‌ها در چین 9 برابر افزایش پیدا کرد و به نزدیک ۴۰۰هزار شرکت رسید.

همچنین شرکت‌ها، شبکه‌هایی ایجاد می‌کنند که از طریق آن افراد می‌توانند اطلاعاتی درباره‌ی استراتژی‌های تطبیق هوشمندانه مانند روی آوردن به پرورش ماهی یا میگو در مناطقی که خاک آن شور شده است، به اشتراک بگذارند و به این ترتیب به کشاورزان کمک می‌کنند که تاثیرات تغییرات آب‌ و هوایی را مدیریت کنند. با توجه به درآمد بیشتری که شرکت‌ها فراهم می‌کنند، کشاورزان می‌توانند گلخانه خریداری کنند تا تولید فصلی خود را طولانی‌تر و در برابر تغییرات ناگهانی آب و هوایی از آن ها مراقبت کنند. شرکت‌ها همچنین این امکان را فراهم می‌کنند که کشاورزان از تکنیک‌هایی که پیش از این در دسترس نبودند مانند استفاده از سیستم آبیاری برای رساندن کودهای مایع به گیاه استفاده کنند.

در نهایت شرکت‌ها هزینه تکنولوژی‌های آب و هوایی هوشمند را تامین می‌کنند. با تکنولوژی‌های دیجیتال جدید، کشاورزان بهتر می‌توانند زمین‌، آب و انرژی مصرفی‌شان را مدیریت و برای آب و هوای بد خود را آماده کنند. برای مثال فیلیپین اپلیکیشن‌هایی را به کار گرفته است که به کشاورزان اطلاعاتی درباره‌ی بیماری‌های گیاهان و حیوانات، بهترین محل‌های برای خرید و فروش تجهیزات کشاورزی و شرایط آب و هوایی می‌دهد.

کشاورزان آینده‌ی آسیا با استفاده از نیروی کار کم‌تر و سرمایه و تکنولوژی بیشتر می‌توانند غذای کافی برای سیر کردن همه‌ی افراد این منطقه تولید کنند. شرکت‌ها یک راه برای محقق کردن این چشم‌انداز هستند. با در نظر گرفتن چنین تمهیداتی کمبود مواد غذایی واقعا چیزی مربوط به گذشته خواهد بود.

مترجم: حسام حسین پور


انتهای پیام

دیدگاه تان را بنویسید