مزارع آسیا در قرن بیست ویکم باید تغییر کنند/ مزارع آسیا با سرمایه گذاری و فناوری بیشتر، غذای کافی تولید می کنند

در راستای تولید غذای کافی به منظور برآورده کردن تقاضای رو به رشد، مزارع آسیا باید در قرن بیست و یکم تغییری را تجربه کنند. محفوظ احمد کارشناس مواد غذایی و کشاورزی و مشاور بانک توسعه آسیایی ( Asian Development Bank ) در زمینه کشاورزی، توسعه روستایی و امنیت غذایی ،ازچگونگی این روند می گوید.

به گزارش ایانا از سایت "اکو بیزنس"، کمبود مواد غذایی برای بسیاری از مردم آسیا شاید یک امر غیر محتمل باشد. اما این درحالی است که چنانچه منطقه برای تغذیه جمعیت رو به رشد کاری نکند، می تواند به واقعیتی دردناک تبدیل شود.

آسیا در حال حاضر بزرگترین بازار مواد غذایی در جهان به شمار می رود و تا سال 2050 انتظار می رود که جمعیت آن به 5 میلیارد نفرافزایش یابد - یعنی 900 میلیون نفر بیشتر.

تا آن زمان، بیش از 60 درصد کل تقاضای غلات در کشورهای در حال توسعه از جنوب و شرق آسیا به دست می آید. برای برآورده کردن این تقاضای رو به رشد، تولید مواد غذایی باید بیش از 60 تا 70 درصد نسبت به یک دهه قبل افزایش یابد.

این در حالی است که مزارع آسیا می توانند تولید خود را گسترش دهند. اما برای انجام این کار از ابزار ضعیفی برخوردارند و برای تولید مقدار کافی غذا، مزارع آسیا باید یک تغییر را در قرن بیست و یکم تجربه کنند.

کمک به کشاورزان آسیایی در مقابله با تغییرات آب و هوایی باید بخش اصلی این تلاش ها باشد. اگر چه گرمایش زمین می تواند خروجی های کشاورزی را در چند منطقه افزایش دهد، اما تولید به شدت محدود و احتمالا موجب بحران های غذایی طولانی مدت در سایر نقاط منطقه خواهد شد.

همچنین میزان آب به طور فزاینده ای در مناطق بارور مانند جلگه سند- گنگ ( Indo-Gangetic Plain ) به شدت کم می شود، در عین حال افزایش سطح آب دریاها، زمین های وسیع کشاورزی را از بین می برد و چنانچه این میزان (سطح آب دریاها ) به یک متر برسد، نفوذ آب شور 70 درصد از زمین های کشاورزی ساحلی ویتنام را تهدید می کند و به دلیل این که آب های گرم و جریان های جزر و مدی تغییر می کند، میزان تولید ماهی های دلتای مکونگ دلتا ( Mekong Delta : منطقه ای در جنوب ویتنام ) کاهش می یابد.

با توجه به تحقیقات بانک توسعه آسیایی ، انتظار می رود تا سال 2050، میزان عملکرد برنج آبیاری(1) و گندم به ترتیب به میزان 20 درصد و 44 درصد کاهش یابد. که این امر باعث می شود قیمت غلات، سویا و گندم 70 درصد بالاتر و شمارکودکان مبتلا به سوء تغذیه در منطقه 11 میلیون افزایش یابد.

اما اگر کشاورزان بتوانند خود را سازگار و انعطاف پذیر کنند، این آینده برای آسیا رقم نخواهد خورد. این درحالی است که بیشتر کشاورزان از میزان کافی نقدینگی و دانش برای بهبود بهره وری و کیفیت محصولات برخوردار نیستند. به عنوان مثال، در میانمار، فقط 16 درصد از خانوارهای کشاورزان از تیلر یا تراکتور برای آماده سازی زمین به منظور کاشت محصول استفاده می کنند.

علاوه بر این، تخریب محیط زیست موجب شده تا مناطق گسترده ای از زمین ها از بین بروند. بر اساس کنوانسیون سازمان ملل متحد برای مبارزه با بیابان زایی، اَشکال مختلف بیابان زایی حدود 40 درصد از کل زمین های منطقه آسیا را تحت تاثیر قرار داده داست. در حالی که دولت ها نمی توانند زمین های زراعی جدیدی را ایجاد کنند، بنابراین باید سیاست هایی را برای پشتیبانی، تثبیت زمین هایی که هنوز در دسترس است، در پیش بگیرند.

در همین راستا، با فشار کمتر بر زمین و سرمایه گذاری و فناوری بیشتر، مزارع آینده آسیا می توانند غذای کافی را برای تغذیه افراد منطقه فراهم کند.

همچنین در آغاز ، دولت های منطقه می توانند تعاونی های کشاورزی را ارتقا دهند. تعاونی ها را به صورت تجاری درآیند، همچنین اولویت دادن به کارآیی و سود آوری را مورد توجه قرار دهند، در عین حال ترکیبی از شرکت های کشاورزی و کشاورزان باشد که با درا ختیار دادن منابع شان در راستای بهبود اقتصاد ، کاهش هزینه ها و افزایش درآمد کمک کنند.

باید اشاره کرد که چنانچه خرید عمده توسط تعاونی انجام شود، قیمت نهاده هایی مانند کود و تجهیزات ارزان تر خواهد بود. این درحالی است که تعاونی ها در هند و نپال امکان کاشت و برداشت محصولات را با یک ابزار(ماشین) فراهم می کند.

تعاونی ها همچنین می توانند پس از برداشت، ارزش افزوده را با تمیز کردن، درجه بندی، بسته بندی، ذخیره سازی و حمل و نقل، برای محصول ایجاد کنند. این امر باعث افزایش عرضه مواد غذایی و درآمد کشاورزان، به ویژه در مکان هایی مانند بنگلادش، می شود، جابی که که بیش از یک سوم از محصولات پیش از رسیدن به دست مصرف کننده از بین می رود.

همچنین چین ، مدرنیزه کردن مزارع را از طریق تعاونی ها به همراه استفاده از تجارت الکترونیک برای دسترسی به بازارهای با ارزش بالا انجام می دهد. در ویتنام، تحت برنامه یکی از تعاونی ها، کیفیت محصولات برای مصرف کنندگان شهری بهبود و تقریبا درآمد مربوط به چای، میوه و سبزی یک سوم افزایش یافته است.

اگر چه تعاونی ها به تدریج در آسیا شکل می گیرند، اما به حمایت بیشتر نیاز دارند. اکثر تعاونی ها ناپایدار و غیر رسمی هستند. درحالی که با چارچوب حقوقی مناسب، آن ها می توانند بسیار کارآمد و با دوام باشند.

قانون تعاونی کشاورزان چین در سال 2007 به عنوان یک مدل خوب عمل می کند. این قانون با دادن انگیزه همچون معافیت مالیات بر ارزش افزوده، باعث تشویق تعاونی ها و سایر سازمان های کشاورزی شده تا با همکاری به بهبود اقتصاد کمک کنند. به طوری که طی سه سال از تصویب این قانون، شمار تعاونی ها در چین 9 برابر افزایش یافته و به حدود 400،000 تعاونی رسیده است.

همچنین تعاونی ها به کشاورزان کمک کرده تا اثرات تغییرات آب و هوایی را مدیریت کنند، که این کار با ایجاد شبکه هایی که از طریق اعضای آن انجام می شود، دانش مربوط به استراتژی های سازگاری مانند تغییر روش از کشت محصولات کشاورزی به سمت پرورش ماهی و یا میگو در مناطق آب شور را به اشتراک می گذارند و با درآمد اضافی که تعاونی ها فراهم می کنند، کشاورزان می توانند گلخانه برای تولید و حفاظت در برابر ناپایداری آب و هوا خریداری کنند.

تعاونی ها همچنین به کشاورزان امکان می دهند تا از تکنیک هایی که پیشتر درسترس نبود مانند fertigation - استفاده از آبیاری برای تولید کود مایع- بهره ببرند.

در نهایت، تعاونی ها فناوری های هوشمند آب و هوایی را مقرون به صرفه تر ارائه می دهند. با استفاده از فن آوری های دیجیتال جدید، کشاورزان می توانند زمین، آب و مصرف انرژی خود را بهتر مدیریت کنند و در برابر تغییرات آب وهوا آماده شوند. به عنوان مثال، در فیلیپین کشاورزان با استفاده از اپلیکیشن ها درباره بیماری های گیاهی و حیوانی، بهترین مکان ها برای خرید و فروش کالاهای مزرعه و رویدادهای آب و هوایی آینده آگاه می شوند.

بنابراین با استفاده از سرمایه و تکنولوژی بهتر و ایجاد تعاونی مزارع آینده آسیا می توانند غذای کافی را برای تغذیه افراد در منطقه فراهم کنند.

ترجمه: فرحناز سپهری

پی نوشت:

1- برنج آبیاری یا Irrigated rice ، نیاز به آبیاری غرقابی و مرزبندی دارد و ارتفاع آب معمولاً کمتر از50 سانتیمتر است (در آب و هوای معتدل).