خشونت علیه زنان را متوقف کنید!

یک ـ هر وقت صدای اعتراضی از زنان بلند می‌شود که چرا ما را به استادیوم‌ها راه نمی‌دهید، کسانی هستند که می‌گویند، شما چرا برای دیدن بازی‌های زنان به ورزشگاه نمی‌روید؟ از روزنامه‌نگار ورزشی گرفته تا روشنفکر و … اصلا هم برایشان مهم نیست که قیاس این دو به هیچ‌وجه منصفانه نیست و هرگز نمی‌شود حساسیت دیدن یک مسابقه فوتبال ملی یا باشگاهی مردان را با بازی‌های زنان مقایسه کرد، نه در ایران و نه در هیچ‎جای جهان و مسئولیت این امر متوجه ما نیست.. اینکه اقبال کمی به بازی‌های زنان وجود دارد، محصول یک روند تاریخی است که پر از محدودیت و ممنوعیت بوده و باعث شده تا ورزش زنان، اقبال در خوری را کسب نکند.

دوم ـ امروز «روز جهانی منع خشونت علیه زنان» است. روزی که به احترام خواهران میرابال که در جمهوری دیکتاتوری دومینیکن به دلیل فعالیت‌های آزادی‌خواهانه به قتل رسیدند، از سوی سازمان ملل نام‌گذاری شده و تبدیل به روزی برای یادآوری عزم همگانی در مبارزه با خشونت علیه زنان شده است. روزی که به مردم سراسر دنیا یادآوری می‌کند، از هر سه زن در جهان یک زن در طول زندگی‌اش تحت خشونت‌های مختلف قرار می‌گیرد و جهان در حال اندیشیدن به راه‌هایی است که این خشونت را کاهش دهد.

سوم ـ تیم ملی فوتسال زنان ایران روزهای پنج‌شنبه و جمعه در دیدارهای دوستانه به مصاف تیم ملی فوتسال ایتالیا رفت. برای این بازی، تبلیغات خوبی در شبکه‎های اجتماعی از سوی روزنامه‌نگاران و فعالان حوزه زنان انجام شده بود که باعث شد با استقبال خوبی از سوی تماشاگران مواجه شود. جدای از اینکه تا یک روز قبل از بازی تکلیف حضور تماشاگران در این بازی مشخص نبود، در روز مسابقه هم، برخوردهای شرم‌آور صورت‌گرفته با زنانی که برای تماشای این مسابقه به سالن پیامبر اعظم رفته بودند، باعث شد تا کام آنان تلخ شود. هرچند شور و هیجان زنان در این بازی به‌قدری زیاد بود که تلاش کردند با چشم‌پوشی از کمبودها و برخوردهای توهین‌آمیز از این اتفاق تاریخی لذت ببرند، اما ننوشتن در مورد آن هم، بدون شک منجر به گشایشی در آینده نخواهد شد.

چهارم ـ ورودی سالن پیامبر اعظم، پارچه بزرگی نصب شده بود که «ورود موبایل به سالن، ممنوع است» و زنان تماشاگر می‌بایست تلفن‎های همراهشان را به دلایل نامعلومی تحویل حراست سالن می‌دادند. فدراسیون فوتبال، چطور می‌تواند چنین قانونی را برای تماشاگران وضع کند؟ آیا در بازی‌های مردان هم چنین برخوردی صورت می‌گیرد؟ چرا هرجایی که زنان حضور دارند این حجم از خشونت و تحقیر بر آنها وارد می‌شود؟

بعد از تحویل گوشی‌های موبایل باید به منطقه تفتیش بدنی می‌رسیدید. زنانی که با بی‌شرمی تمام سوراخ سمبه‌های کیف شما را می‌گشتند و در آخر بدنتان از زیر دستگاه عبور می‌کرد و خانم حراستی هم با دستانش، بدنتان را لمس می‌کرد تا نکند گوشی موبایل یا دوربینی را در لباس‌هایتان پنهان کرده باشید.. این برخوردها را چطور توجیه می‌کنید. اگر اسم آن خشونت و توهین نیست، پس چه عنوانی می‌توان برایش در نظر گرفت؟

پنجم ـ خبرنگاران و تماشاچیان در حال بگومگو با مأموران حراست بودند که خانم صوفی‌زاده نایب رئیس فدراسیون فوتبال سر رسید. ایشان در جواب اعتراض زنان، با لحنی حق به‌جانب مرتب می‌گفت :« دستتان درد نکند. این جواب کارهای ماست؟»

خانم صوفی‌زاده، شما دقیقا برای فوتبال زنان چه‌کار کرده‌اید؟ جز این است که در بازی‌های فوتبال، بازیکنان را به دلیل معلوم بودن موهایشان با کارت زرد جریمه می‌کنند و در یک مورد در بازی فوتسال، شخص شما به بازیکنی که در بین دو نیمه حجابش را برداشته بود و موهایش را مدل‌دار کوتاه کرده بود، پیغام دادید که یا باید بگذارد موهایش بلند شود یا از فصل بعد نمی‌تواند بازی کند؟ و اجازه ندادید آن بازیکن در نیمه دوم برای تیمش به میدان برود؟

خانم صوفی‌زاده، آیا اگر خودتان هم در آن شرایط توهین‌آمیز قرار داشتید که کیفتان را بگردند و دست به بدنتان بزنند و توی سالن هم مرتب تذکر بدهند که روسری‌هایتان را جلو بکشید. جیغ نزنید. بوق نزنید و … باز همین لحن حق به جانب را می‌گرفتید؟

ششم ـ تیم فوتسال ایران در دو بازی در مقابل ایتالیا برنده شد. حضور تماشاگران در این بازی، آنقدر خوب بود که بازیکنان و مربی ایران در مصاحبه‌هایشان از آن یاد کردند. هرچند برای دختران ایتالیا، جای تعجب داشت که چرا این میزان تماشاگر از یک بازی دوستانه استقبال کرده‌اند و این‎همه شور و شوق برای بازی دختران ایران به خرج می‌دهند. آن‌ها البته نمی‌دانند که هیچ دختری در ایران نمی‌تواند این شور و هیجان را در جای دیگری خالی کند. ورود زنان به استادیوم‌ها ممنوع است و شمار بازی‌های ملی تیم‌های زنان که بتواند تماشاگران را به ورزشگاه بکشاند آن‌قدر کم است که شاید هرچندسالی یک‌بار چنین اتفاقاتی برای زنان بیفتد. آن‌وقت است که شما به‌جای اینکه در پایان بازی خوشحال باشید، همانطور که دارید دست می‌زنید و تیمتان را تشویق می‌کنید، از صدای فریادهای ممتد دختر جلویی، غم می‌آید توی دلتان. از این‌همه شور و هیجان می‌توانید بغض کنید و با سر دردی از این‌همه محرومیت و محدودیت و توهین و تحقیر، به خانه‌تان برگردید..

هفتم ـ امروز روز جهانی منع خشونت علیه زنان است و عرصه ورزش، یکی از عرصه‌هایی است که پر از نمونه‌های خشونت علیه زنان ورزشکار است. هرچند که مبارزات زنان ورزشکار در سال‌های گذشته باعث شده تا امروز، زنان بیشتری در جهان ورزش وارد این کارزار شوند و با افشای خشونت‌های صورت گرفته علیه خود، بکوشند تا افکار عمومی را نسبت به مساأله« خشونت» آگاه کنند، اما تا رسیدن به جهان بدون خشونت، شاید فاصله زیادی باقی باشد.

اجازه ندادن به زنان در ایران برای رفتن به استادیوم‌ها، نداشتن حق شادی عمومی، نبودن جایی که بتوانند فریاد بزنند، عین خشونت است. کاش به همین زودی‌ها، همه این‌ها محقق شود. کاش به عمر ما قد دهد و بچه‎هایمان با حسرت بزرگ نشوند./

منبع: سایت فرهنگستان فوتبال