هفت‌خوان تولید پایان ندارد

وقتی از در وارد می‌شوی، بوی تند سرکه و شوری نمک حلقت را قلقلک می‌دهد. صدای دستگاه‌ها قطع نمی‌شود و همراه با صدای دستگاه‌ها دست‌ها بی‌صدا کار می‌کنند. در کارگاه نیمه‌باز است و انبوهی از کارتن‌های باز شده و سالم جلوی چشم است. کارتن‌ها تکان می‌خورد و آهسته آهسته از بالای کارتن‌ها چهره زن جوانی مشخص می‌شود که کارتن‌ها را خالی می‌کند و پایین می‌اندازد. چشم که می‌گردانی متوجه می‌شوی بیشتر کارکنان سالن، خانم‌ها هستند. زنان جوانی که با دقت تمامی مراحل پر کردن و بسته‌بندی شیشه‌های شور و ترشی را دنبال کرده و هر از گاهی با دست شیشه را کنترل می‌کنند. کیسه‌های بادمجان دلمه‌ای زیر سایه‌بان چیده شده‌اند و هر از گاهی یکی از کارگران به آنها سر می‌زند و یکی از کیسه‌ها را داخل سالن می‌برد.

اینجا یکی از کارخانه‌های صنایع تبدیلی استان ایلام در شهرک صنعتی دره‌شهر است. کارخانه‌ای که با توجه به ظرفیت‌های کشاورزی استان ایلام و ظرفیت‌های آن تاسیس شده است. حمید شِکری مدیر این کارخانه است. هرچند که این کارخانه در سال 85 تاسیس شده و با مدیریت جدید احیا شده است.

شکری کارمند آموزش و پرورش هم هست و به کمک خانواده و برادرانش این مجموعه را اداره می‌کنند. او در مورد نحوه ورودش به بخش تولید می‌گوید: تا پیش از سال 90 بیشتر به عنوان توزیع و پخش در صنعت مواد غذایی فعالیت می‌کردم. پس از آن با توجه شرایط اقتصادی و علاقه‌مندی خودم به سمت تولید روی آوردم به خصوص اینکه در استان ایلام ظرفیت تولید محصولات کشاورزی در بخش صیفی‌ و سبزی‌جات بسیار بالاست.

او اضافه می‌کند: البته فضای بخش تولید به هیچ‌وجه جداب نیست و به طور مداوم باید به فکر حل چالش‌ها و معضلات موجود باشیم. اما وقتی محصولات ارزان قیمت و با کیفیت وجود دارد بازهم می‌توان به تولید در بخش صنایع تبدیلی امیدوار بود.

این تولید کننده بیش از هر چیز به مشکلات و چالش‌های بخش تولید به خصوص در مناطق محروم اشاره دارد و می‌گوید: اینجا به خصوص در بخش تولید مشکلات یکی یکی به سراغت می‌آیند. اول از همه تامین اجتماعی و بیمه، اداره مالیات 9 درصد مالیات بر ارزش افزوده را به ما به عنوان تولیدکننده نمی‌دهد. به خصوص اینکه ما از شیشه برای صادرات استفاده می‌کنیم.

او اضافه می‌کند: مثل تامین مالی و سرمایه در گردش هم دیگر گفتن ندارد. همه واحدهای تولیدی از کوچک تا بزرگ همین مشکل را دارند. سال گذشته وزارت صنایع و وزارت جهاد واحد ما را برای گرفتن وام تایید و معرفی کردند. خرداد ماه معرفی شدیم و کارهای اداری به پایان رسید اما تسهیلات ما در تاریخ 22 اسفند 96 پرداخت شد.

شکری مشکلاتش را یکی و دوتا نمی‌داند. خودش می‌گوید خیلی از مشکلات را با چک و سفته حل می‌کنیم و هر روز به دنبال یک مشکل تازه می‌رویم اما تولید را ترک نمی‌کنیم. وقت اوج کار حتی جمعه‌ها هم کارگاه می‌آییم.

او اضافه می‌کند: ظرفیت ما حداقل سه هزار شیشه در روز است ولی ما با نیمی از ظرفیت خود به طور میانگین کار می‌کنیم. با همه این مشکلات توانستیم با برخی از فروشگاه‌های زنجیره‌ای و شبکه توزیع به خوبی کار کنیم.

این تولید کننده هم برای صادرات مشکلات بسیاری داشت اما تمامی محصولاتش بدون نگهدارنده است و استاندارهای لازم برای صادرات را دارد. او توضیح می‌دهد: ما 103 قلم کالا تولید می‌کنیم ولی مهمترین و اصلی‌ترین تولید ما خیارشور است. با آنکه شرایط خیلی مناسب نیست اما باز هم این کارگاه حداقل برای 43 نفر ایجاد شغل کرده و به طور غیر مستقیم به خصوص در فصل کار (از تیر تا اخر مهر ماه) بیش از 300 نفر را در حلقه اشتغال وارد می‌کند.

او اضافه می‌کند: این منطقه با توجه به جغرافیایش ظرفیت بسیاری برای صادرات به عراق و دیگر کشورهای منطقه دارد. هرچند که در حال حاضر محصولات ما به سیدنی، روسیه، آسیای جنوب شرقی و... صادر می‌شود. اما حمایت‌های ساده صادراتی هم برای ما وجود ندارد.