حاشیه‌ها در گزارش یک بازی

 خبرگزاری ایانا، گروه فرهنگ  هنر،هادی داداشی: فشار عصبی بازی بود و یا بی‌تابی ناشی از برد طاقت فرسا در فرگی تایم،هر چه بود خیلی از تماشاگران ایرانی بازی فوتبال ایران و مراکش را به نحوه گزارش عادل فردوسی پور حساس کرد. چهره‌ای که به باور اغلب فوتبال دوستان، بهترین مجری و گزارش‌گر ورزشی حال حاضر تلویزیون ایران است.

با این حال باید پذیرفت بازی ایران-مراکش همانطور که برای ما ایرانیان ملتهب و حساسیت برانگیز بود،  فردوسی پور را هم به عنوان یک حرفه‌ای متاثر کرد. گرچه فردوسی‌پور در عین هیجان‌زدگی مشهودش –که در ویدئوی کوتاه منتشر شده از گزارش او قابل تشخیص است- تلاش زیادی کرد تا از قوانین حرفه‌ای‌گری عدول نکند.او با روحیه‌ای بالا و شورانگیزی خاصی به گزارش این بازی پرداخت و طنازی‌های زیرکانه و تعبیرهای منحصر به فردش را هم به همراه داشت. او گاهی با طعنه جالبی به باخت دو تیم عرب زبان، آرزو کرد مراکش هم به عنوان تیم سوم در این زمینه هتریک کند! گاهی هم از الفاظی چون «ای جونم کی‌روش!» و «چقدر کیف کردیم» استفاده کرد که برای برخی سطحی و در تلقی بعضی دیگر، برآمده از ادبیات مختص فردوسی پور بود. تعابیری که احتمالا به کار تخلیه روانی و تمدد اعصاب بینندگان می‌آمدند.

با این وصف ،اما شاید بتوان نقطه ضعف گزارش فردوسی پور در این بازی را واقع‌گرایی بیش از حد او دانست. مجری «نود» هر چقدر می‌کوشد در بازی‌های باشگاهی و به ویژه دربی، بی‌طرفی خود را حفظ کند، این بار ظاهرا اشتباه استراتژیکی داشت. او بدون توجه به حس ناسیونالیستی تشدید شده بینندگان بازی، صرفا سعی کرد حرفه‌ای عمل کند. بی‌اعتنا به اینکه اینجا ایران است.

شیفتگان فوتبال و تیم ملی دست کم این بار ترجیح می‌دادند میانه‌ای با رویاپردازی نداشته باشند و یک گزارش سلحشورانه ایرانی را انتظار می‌کشیدند. گزارشی که در آن توانایی‌های بازیکنان تیم ملی کشورمان اغراق شده به تصویر و توصیف کشیده و اشتباهاتشان لاپوشانی می‌شد.چیزی نظیر آنچه جواد خیابانی در چنین مواقعی رو می‌کند. خب! گاهی هم بد نیست که به مردم آنچه را می‌خواهند بدهید، نه آنچه لازم دارند.

حرفه‌ای‌گری فردوسی‌پور متاسفانه این بار برای خیلی‌ها خوشایند نبود.

نتیجه بازی ایران و مراکش از گروه B رقابت‌های جام جهانی هر چند بعد از ۲۰ سال پیروزی دیگری برای کشورمان رقم زد،اما همچنان فشار روانی ناشی از آن موجب شد گله گزاری ها به سوی عادل روانه شود.

مروری کنیم بر تک جمله‌های منتقدانه او در این بازی: «10 دقیقه از زمان بازی گذشت و این مراکش هست که تیم برتره میدانه، ما وایسادیم و پِرِس از جلو رو هم پیاده نمی‌کنیم...جمع شدیم تو زمین خودمون اونجا داریم دفاع می‌کنیم!»، «قشنگ خطرناکن این بازیکنان مراکش؛تکنیکی... خلاق...»، «شانس آوردیم... خیلی‌ام شانس آوردیم!»، «19 دقیقه گذشت... چقدر دیر می‌گذره زمان این مسابقه!»، «بالاخره یه حمله کردیم دقیقه بیستم!این می‌تونه تیم مارو به لحاظ روحی کاملا در وضعیت بهتری قرار بده».

جدای از اینها او لحظه به لحظه هم در اوایل نیمه نخست از آرزوی ما برای تمام شدن هرچه سریعتر بازی با نتیجه مساوی صحبت کرد! واقعیتی که البته برخورنده و برخاسته از نوعی ضعف و استیصال درک شد،اما به هر حال بی‌تردید خواسته قلبی خیلی از ما بود که دل‌مان برای وطن می‌تپد.

گرچه فردوسی‌پور در گزارش این بازی به هر حال چنان هیجان زده هم بود که گاه به شیوه جواد خیابانی تاسی کند و دست به لب خوانی بزند یا روی چهره بازیکنان به جایشان دیالوگ بگوید! به عنوان مثال به این دو مورد دقت کنید:«رامین رضاییان یه سُر هم خورد...بزن بره ... رامین بهتره!»، «موقعیت برای مراکش.. یا علی... چرا اینطوری توپ رو دفع کردن؟!».

حتی وقتی مجری متوسطی مثل محمود گبرلو در اینستاگرامش این طور به او بتوپد که:« گزارش‌گری عادل فردوسی پور در شب مسابقه ایران و مراکش فاجعه بود نشان داد او مدیر و مجری لحظات بحران و هیجان نیست و در مقابل جواد خیابانی چقدر پخته و حرفه‌ای این لحظه حیاتی رو گزارش کرد. یکبار دیگه فیلم رو ببینید و کلمات فردوسی پور رو گوش کنید. اولا که اصلا حواسش نبود و تا چند ثانیه اصلا متوجه نشد که قضیه چیه انگار به تلویزیون نگاه نمی‌کرد و بعد از کلمات بسیار سطحی استفاده کرد....»!

با تمام این وجود، اما فردوسی پور همچنان بهترین انتخاب برای گزارش این بازی بود. واقع‌گرایی او هر چند مناسبتی با روحیه ناسیونالیستی ما نداشت، اما همچون یک داروی تلخ، لازم و مفید بود. فوتبال‌دوستان متوقع ایرانی باید چنین گزارش واقع‌گرایانه‌ای را می‌شنیدند تا با خیالبافی‌های بی‌حد و مرز، از سودای قهرمانی کمی کوتاه بیایند!

تعارف که نداریم!ایران اگرچه این بازی را برد، اما در اغلب دقایق بازی، پراشتباه ظاهر شد و انسجام لازم را نداشت. فراموش نکنیم تیم ملی کشورمان دو بازی دشوار را در مقابل اسپانیا و پرتغال پیش رو دارد که با رویاپردازی و خودفریبی نمی‌تواند به مصافشان برود.