فلسفه وجودی موسسه تحقیقات علوم دامی کشور

وحید زندی فخر

کارشناس روابط عمومی موسسه تحقیقات علوم دامی کشور 

چشمانتان را ببندید و به جامعه‌ای فکر کنید که در آن، خبری از تحقیقات در عرصه دام و طیور نیست. تصور کنید اگر روش‌های پرورش دام، همان روش‌های اولیه چند هزار سال قبل بود و دامداران در قرن 21 همچنان با مسائل پیشین و روزافزون دست و پنجه نرم می‌کردند. آیا با توجه به تغییر اقلیم و کاهش قابل توجه سطح چراگاه‌ها و مراتع کشور، دستیابی به خودکفایی 100 درصدی در تولید گوشت مرغ و حداقل ۸۰ درصدی در تولید گوشت قرمز، همچنان امکان پذیر بود؟ هرچند نمی‌توان نقش معاونت بهبود تولیدات دامی وزارت جهاد کشاورزی و نیز سازمان دامپزشکی کشور در این مسیر را نادیده گرفت، اما تاثیر و نفوذ دانش در واحدهای تولیدی، نقشی انکارناپذیر و سهمی قابل توجه دارد. 

در طول 90 سال گذشته، موسسه تحقیقات علوم دامی کشور به عنوان یکی از ارکان اصلی توسعه صنعت دامپروری ایران، نقش بی‌بدیلی در بهبود زندگی دامداران و ارتقای امنیت غذایی کشور ایفا کرده است. بدون وجود این موسسه، شاید امروز شاهد گله‌هایی بودیم که به دلیل نبود دانش کافی در زمینه مدیریت پیشگیری بیماری‌ها و تغذیه صحیح، هر ساله با تلفات سنگین مواجه می‌شدند. در چنین شرایطی، نه تنها امنیت غذایی کشور به خطر می‌افتاد، بلکه زندگی میلیون‌ها دامدار نیز تحت تأثیر قرار می‌گرفت. 

از سوی دیگر، بدون تحقیقات و پژوهش‌های موسسه علوم دامی، صنعت دامپروری ایران احتمالا همچنان درگیر روش‌های سنتی و کم‌بازده می‌ماند. نبود نژادهای بهبودیافته، عدم دسترسی به دانش روز در زمینه تغذیه دام و مدیریت گله‌ها و نبود راهکارهای علمی برای افزایش بهره‌وری، می‌توانست آینده این صنعت را با چالش‌های جدی مواجه کند. 

اما امروز، به لطف 90 سال تلاش بی‌وقفه موسسه تحقیقات علوم دامی کشور، شاهد صنعتی هستیم که نه تنها نیازهای داخلی را تامین می‌کند، بلکه در برخی زمینه‌ها به خودکفایی و حتی صادرات نیز دست یافته است. این موسسه با ارائه نژادهای مقاوم و پربازده، توسعه روش‌های نوین تغذیه دام، اصلاح نژاد دام‌ها، پژوهش‌های مربوط به فرآوری محصولات دامی، آموزش دامداران و ترویج یافته‌های تحقیقاتی، توانسته است زندگی میلیون‌ها نفر را در سراسر کشور بهبود بخشد. 

اگر این موسسه نبود، شاید امروز بسیاری از دامداران، به جای استفاده از روش‌های علمی و مدرن، همچنان درگیر مشکلات ناشی از نبود دانش کافی بودند. شاید بسیاری از خانواده‌ها، به دلیل کاهش درآمد و نبود امکانات، مجبور به ترک شغل دامداری و مهاجرت به شهرها می‌شدند و نرخ مهاجرت به کلانشهرها بسیار بیشتر از آنچه که امروز شاهد آن هستیم، افزایش می‌یافت. شاید صنعت دامپروری ایران، به جای آنکه به یکی از پایه‌های مهم اقتصاد ملی تبدیل شود، هنوز درگیر چالش‌های جدی بود و پرداختن به این شغل شریف، برای هیچکس توجیه اقتصادی نداشت. 

موسسه تحقیقات علوم دامی کشور، نه تنها یک نهاد علمی، بلکه نمادی از تلاش و پشتکار برای ساختن آینده‌ای بهتر است؛ آینده‌ای که در آن، دامداران با امید به فردا به رونق گله‌هایشان می‌نگرند و صنعت دامپروری ایران، با تکیه بر دانش بومی، به یکی از قطب‌های مهم تولید در منطقه تبدیل شده است. 

پس بیایید هم‌اکنون چشمانمان را باز کنیم و به این واقعیت مفتخر باشیم که به لطف 90 سال خدمت خالصانه این نهاد، امروز آینده‌ای روشن‌تر در انتظار دامداران و صنعت دامپروری ایران است.