چطور ۱.۴ میلیارد هندی در حال سازگاری با تغییرات اقلیمی هستند

به گزارش خبرنگار بین‌الملل ایانا به نقل از اکونومیست، سازگاری با تغییرات اقلیمی در هند دشوار خواهد بود. این کشور فقیرتر و گرم‌تر از میانگین جهانی است و ۱.۴ میلیارد نفر را در سرزمینی کمی بزرگتر از آرژانتین جای داده است. در نه ماه اول سال ۲۰۲۴، این کشور حداقل یک «رویداد آب و هوای شدید» مانند سیل یا گردباد را در بیش از ۹۰٪ از روزها تجربه کرد. از ژوئیه تا اکتبر، بالاترین دماهای حداقل ثبت شده از سال ۱۹۰۱ به ثبت رسید. هند، به گفته موسسه منابع جهانی (WRI)، بیشترین میزان فشار آبی را در آسیا دارد.

​​​

صرف نظر از انتشار آینده گازهای گلخانه‌ای در سطح جهانی، تمامی این مشکلات برای سال‌های آتی بدتر خواهند شد. هزینه‌های برآوردی برای سازگاری از ۳.۷٪ تولید ناخالص داخلی در سال ۲۰۱۵ به ۵.۶٪ در سال ۲۰۲۱ افزایش یافته است، رقمی عظیم که موسسه تحقیقات سکونت‌گاه‌های انسانی هند (IIHS) آن را «به شدت ناکافی» می‌داند.  موانع سازگاری تنها مالی نیستند. هند همچنین به اراده سیاسی و گسترش دانش، قدیم و جدید، نیاز دارد.

آب‌های سیل در حال بالا رفتن بودند و سوکانیا آشیان متوجه شد که باید از خانه‌شان خارج شوند. همسرش سعی کرد درب پشتی را باز کند، اما توسط گل و لای جابه‌جا شده مسدود شده بود. بنابراین، آنها کودک دو ساله‌شان را در پتویی پیچیدند و از درب جلویی عبور کردند، در حالی که کمد لباس‌شان شناور می‌شد و خانه‌های اطرافشان شروع به لغزش به سمت پایین تپه کردند. آنها پناه یافتند، اما ۱۷ نفر از همسایگانشان در سیل جان باختند.

برای خانم آشیان، سازگاری به معنای جابجایی بوده است. او در وایناد، منطقه‌ای کوهستانی در کرالا که ایالتی در جنوب کشور هند است که خط ساحلی طولانی و سرسبزی با دریای عمان دارد، زندگی می‌کند. در سال ۲۰۱۹، رانش زمین که ناشی از بارش سنگین باران بود، روستای او و مزرعه هشت هکتاری خانواده‌اش که زیر کاداموم (هل) بود را نابود کرد. مانند همه همسایگان زنده‌مانده‌اش، او خانه‌اش را ترک کرده و از نو شروع کرده است. او می‌گوید: «افرادی که قبلاً مزارع خود را داشتند، حالا در مزارع دیگران کار می‌کنند.» بانک جهانی پیش‌بینی می‌کند که تغییرات اقلیمی تا سال ۲۰۵۰ موجب خواهد شد که ۱۰ میلیون تا ۴۰ میلیون نفر در جنوب آسیا در داخل کشورهای خود جابجا شوند.

سیلاب کرالا

برای جلوگیری از فاجعه‌های آینده، پژوهشگران در وایناد در حال طراحی سیستم‌های هشدار زودهنگام هستند. رانش‌های زمین بیشتر رایج شده‌اند زیرا گرمای اضافی باعث می‌شود که آب بیشتری از دریا بخار شود، که این امر موجب می‌شود فصل موسمی شدیدتر شود. گاهی اوقات نیم متر باران در یک روز بر دامنه‌های وایناد می‌بارد. در برخی مواقع، خاک «نمی‌تواند این میزان را نگه دارد» و به پایین تپه فرو می‌ریزد، به گفته سی.کِی. بیشنوداس از مرکز هوم برای اکولوژی و زیست‌شناسی حیات‌وحش، یک سازمان غیردولتی دیگر، اگر روستایی در پایین‌دست باشد، ممکن است توسط دیواری از گل و لای و زباله‌ها پوشانده شود که سریع‌تر از حد مجاز سرعت در هند حرکت می‌کند. در ژوئیه ۲۰۲۴، رانش زمین دیگری در وایناد صدها نفر را کشت.

مرکز هوم داده‌های میکرو درباره بارش‌ها جمع‌آوری کرده است. آن‌ها یک شبکه روی نقشه مناطق مستعد رانش زمین در وایناد ایجاد کرده‌اند و کشاورزان هر مربع از این مناطق را برای استفاده از باران‌سنج‌ها و بارگذاری اندازه‌گیری‌ها در گروه واتساپ آموزش داده‌اند. این کار به متخصصان مرکز هوم این امکان را می‌دهد که تخمین بزنند هر بخش از دامنه کوه‌ها چقدر آب جذب کرده و ناپایدار شده است تا روستائیان بدانند کی و کجا باید تخلیه کنند.

اطلاعات همچنین ابزاری برای مقابله با گرما هستند. هیچ‌کس نمی‌داند در موج‌های گرمایی ۲۰۲۴ چقدر نفر جان باختند، اما ۳۳ نفر از کارگران انتخابات در یک روز و در یک ایالت در طول انتخابات طولانی کشور جان خود را از دست دادند. بدترین موج‌های گرمایی در هند در صورتی که گرمایش جهانی به ۱.۵ درجه سانتی‌گراد محدود شود، سه برابر شایع‌تر خواهد بود و به گفته یک تخمین اگر به ۲ درجه سانتی‌گراد برسد، پنج برابر خواهد شد.

مشکل در شهرها بیشتر به وضوح دیده می‌شود، جایی که فقرا در زیر سقف‌های فلزی فشرده زندگی می‌کنند. بسیاری از آنها کسب‌وکارهای کوچک خانگی دارند، مانند سرخ کردن تنقلات برای فروش یا راه‌اندازی دستگاه‌هایی که گرمای بیشتری تولید می‌کنند. کپرها و محله‌های فقیرنشین بسیار گرم‌تر از مناطق ثروتمندتر هستند که سایه و فضای باز بیشتری دارند. دمای هوای اکتبر در داراوی، محله فقیرنشین بمبئی که یک میلیون نفر را در ۲.۴ کیلومتر مربع جا داده است، پنج درجه بالاتر از ماتونگا، حومه مرفه کنار آن است. به گفته لوک پارسونز از دانشگاه دوک تاثیر گرمای مرطوب بر کارگران فضای باز هر سال معادل ۷٪ تولید ناخالص داخلی هند هزینه دارد.

بیش از ۱۰۰ شهر، منطقه و ایالت هند «برنامه‌های اقدام گرما» طراحی کرده‌اند که شامل کاشت درختان، افتتاح کیوسک‌های آب در مکان‌های عمومی، صدور هشدارها و موارد دیگر است. چاندنی سینگ از موسسه تحقیقات سکونت‌گاه‌های انسانی (IIHS) و همکارانش 10 طرح چنین را ارزیابی کرده‌اند و آن‌ها را امیدوارکننده اما ناکافی یافته‌اند. او استدلال می‌کند که تغییرات رادیکال‌تری لازم است، که باید با کدهای ساختمانی مقاوم در برابر گرما شروع شود. برخی دیگر خواستار تغییر از ساختمان‌های بتنی و شیشه‌ای به ساختمان‌هایی با تهویه طبیعی بیشتر، حیاط‌ها و پنکه‌ها هستند.

از تمامی تهدیدهای مرتبط با تغییرات اقلیمی که به معیشت مردم هند آسیب می‌زنند، کمبود آب به نظر می‌رسد که فوری‌ترین مشکل باشد. هند با ۱۸٪ از جمعیت جهان، تنها ۴٪ از منابع آب شیرین جهان را دارد و ۱۷ از ۲۸ ایالت آن تحت فشار آبی «بالا» یا «بسیار بالا» قرار دارند، به گفته موسسه منابع جهانی (WRI). این وضعیت احتمالاً در مراکز جمعیتی مانند بنگلور، پایتخت فناوری هند، بدتر خواهد شد.

تقریباً تمامی شهرهای هند برای تأمین آب شیرین از منابع دوردست به مهندسی گران‌قیمت وابسته‌اند، منابعی که «کاملاً تمام خواهند شد» مگر اینکه حفاظت از آب بهبود یابد، به گفته گزارشی جدید از مرکز علم و محیط‌زیست (CSE)، یک اندیشکده در دهلی. در مارس ۲۰۲۴، بنگلور به مرز تمام شدن آب رسید: نیمی از 14000 چاه آن خشک شد. این شهر از فاجعه جلوگیری کرد با اعمال جریمه برای هدررفت، ترویج بازیافت و پرداخت هزینه برای انتقال آب اضافی به محله‌های فقیر. اما مشکل هنوز حل نشده است.

بنگلور، شهری در کشور هند است و با ۲۰۰ کیلومتر مربع وسعت و یکی از سرسبزترین و خوش‌آب و هواترین شهرهای هند می‌باشد که به «شهر باغ‌ها» مشهور است؛ بر روی یک دشت خشک در ارتفاع ۶۰۰ متر بالاتر از سطح دریا و ۱۰۰ کیلومتر دورتر از رودخانه کاوری، منبع اصلی آب خود، قرار دارد. آب از طریق لوله‌های درزدار با هزینه بالا به سمت بالا پمپاژ می‌شود تا جمعیتی ۱۴ میلیون نفری (که در سال ۲۰۰۰ تنها ۵.۶ میلیون نفر بود) را تأمین کند. در فصل بارندگی، زهکش‌های بد طراحی شده سرریز می‌کنند، خیابان‌ها غرق آب می‌شوند و آب هدر می‌رود. در فصل خشک، تشنگی شهر به آب رودخانه باعث خشکی مناطق اطراف می‌شود.

بنگلور

بر اساس یک تخمین، تنها یک سوم از آبی که ساکنان بنگلور مصرف می‌کنند، بازیافت می‌شود. تلاش‌هایی برای افزایش این میزان انجام می‌شود. تحت یک طرح، فاضلاب شهری تصفیه می‌شود—نه به سطحی که برای نوشیدن مناسب باشد، بلکه به حدی که برای آبیاری محصولات کشاورزی کافی باشد—و برای احیای منابع آب زیرزمینی کشاورزی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

نوین کومار، کشاورز انار، می‌گوید که قبلاً باید ۲۰۰ متر به پایین می‌رفت تا آب پیدا کند، اما حالا تنها باید یک سوم این عمق را حفاری کند. او احساس راحتی می‌کند، اما هنوز نگران است که آب یک روز تمام شود، بنابراین به آبیاری قطره‌ای روی آورده است. اگر تمام کشاورزان چنین تدبیری می‌داشتند، آب کمتری هدر می‌رفت، اما مشوق‌ها به درستی تنظیم نشده‌اند. کشاورزان هیچ هزینه‌ای برای آب فراتر از هزینه پمپاژ آن پرداخت نمی‌کنند و حتی این هزینه نیز یارانه دارد. بنابراین، مالکین اراضی نزدیک به کانال‌ها اغلب محصولات آب‌بر مانند برنج می‌کارند و چیزی برای کشاورزان (که معمولاً از طبقات پایین‌تر جامعه هستند) که فاصله بیشتری دارند، باقی نمی‌گذارند.

اهداکنندگان، از بانک جهانی تا شرکت‌های بزرگ هند (که موظف به اهدا ۲٪ از سود خود هستند)، مشتاق به تأمین مالی پروژه‌های آب هستند. چنین طرح‌هایی بیشتر کشاورزان پایین‌دست را به کانال‌های آبیاری متصل می‌کنند و کشاورزان بالادست را ترغیب می‌کنند که می‌توانند از کشت محصولات کم‌آب‌بر مانند سبزیجات عجیب‌وغریب سود بیشتری ببرند. این کار نیاز به مذاکره دشوار دارد، به گفته وینا شری‌ناسان از ول لبز، یک سازمان غیردولتی دیگر. کشاورزان، در ازای اتصال به منابع آبی، باید قراردادی امضا کنند که در آن متعهد شوند که مقدار کمتری برنج بکارند. این کار همچنین نیاز به فناوری دارد: ول لبز از نقشه‌برداری ماهواره‌ای و هوش مصنوعی برای اندازه‌گیری آنچه که مؤثر است استفاده می‌کند.

حتی خانوارهای شهری نیز برای آب کمتر از حد واقعی پرداخت می‌کنند، اما شرکت‌ها در بنگلور هزینه بیشتری پرداخت می‌کنند و ساختمان‌های بزرگ باید فاضلاب خود را تصفیه کنند. این نیاز به خدمات مدیریت آب را ایجاد می‌کند که خوشبختانه خوشه فعال شرکت‌های فناوری شهر مشتاق به تأمین آن است.

هند آنقدر بزرگ و غیرمتمرکز است که پیگیری نحوه سازگاری آن با تغییرات اقلیمی دشوار خواهد بود. طبقه ثروتمند، به طور طبیعی، بهتر از دیگران سازگاری پیدا می‌کند، زیرا آنها می‌توانند از تهویه مطبوع و خانه‌های ساخته‌شده در مناطق بلندتر استفاده کنند. اما آنها باید همان هوایی را تنفس کنند که دیگران می‌کشند، بنابراین این که آلودگی هوا در شهرهایی مانند دهلی غیرقابل تحمل شده است، می‌تواند موجب تشویق به سیاست‌های سبزتر شود.

شهرهای پیشرفته‌تر احتمالاً سریع‌تر سازگاری پیدا خواهند کرد. در بنگلور مردم معمولاً صورت‌حساب‌های آب خود را پرداخت می‌کنند، به گفته آرومار روی از موسسه تحقیقات سکونت‌گاه‌های انسانی (IIHS); اما در مناطق فقیرتر، اغلب این کار را نمی‌کنند که باعث می‌شود اداره یک سیستم آبیاری منطقی دشوار باشد. مدیریت آب در بیشتر ایالات هند در حال بهبود است، اما یک نظرسنجی رسمی در سال ۲۰۲۱ نشان داد که ۲۲ از ۵۴ شهر با بیش از یک میلیون نفر جمعیت، هیچ کاری برای بازیافت این مایع ارزشمند انجام نمی‌دهند.

تبعیض طبقاتی نیز کمکی نمی‌کند: برخی از هندی‌ها از استفاده از آب بازیافتی اجتناب می‌کنند زیرا زباله‌های انسانی با آلودگی‌های آیینی مرتبط است. با این حال، سونیتا ناراین از مرکز علم و محیط‌زیست (CSE) یک نکته امیدوارکننده ارائه می‌دهد. او پیش‌بینی می‌کند که با بدتر شدن تغییرات اقلیمی و روشن‌تر شدن نیاز به سازگاری، نوآوری سرعت خواهد گرفت. بهتر است که او درست گفته باشد. 

ترجمه و تنظیم: زینب سادات حسینی فر