کارخانه‌ی مخروبه رابه تولیدکننده‌ی گوشت تبدیل کردیم

غلامرضا غفاریان عضو هیئت مدیره شرکت مهر گستران سیمرغ یکی از کسانی است که با همراهی چند نفر از مدیران دیگر در این حوزه توانسته یکی از شرکت‌های ورشکسته دام و طیور را احیا کند. او درباره چگونگی احیا و موفقیت این شرکت به خبرنگار اجتماعی ایانا می‌گوید: شرکت زیاران در دهه 50 با همکاری وزارت جهاد کشاورزی راه اندازی شد. پس از چند دهه فعالیت موفق این شرکت به بخش خصوصی واگذار شد. متاسفانه خریداران این شرکت نه تنها بدهی‌هایشان به بانک کشاورزی را پرداخت نکردند که فعالیت تولیدی در زمینه دام و طیور را هم ادامه ندادند و در بخش واردات لوازم آرایشی فعالیت کرده بودند. در واقع از ظرفیت های فیزیکی شرکت برای نگهداری لوازم آرایشی استفاده شده بود.

غفاریان در ادامه می‌گوید: پس از به اتمام رسیدن فرصتی که بانک کشاورزی به صاحبان جدید این شرکت برای پرداخت بدهی‌ها داده بود این شرکت از سوی بانک تصرف شود. پس از چندی شرکت در مزایده بانک به شرکت سیمرغ واگذار شد و من از سوی بانک کشاروزی برای احیای شرکت با مدیران شرکت سیمرغ همکاری کردم. همکاری ما با شرکت سیمرغ از سال 94 شروع شد.

پس از واگذاری شرکت به بخش خصوصی و ورشکستگی خیلی ها بر این باور بودند که دیگر امیدی به احیای این مجموعه وجود ندارد اما مجتمع سیمرغ زیاران حالا یکی از بزگترین شرکت‌های تولید کننده دام و طیور در کشور است.

غفاریان درباره ظرفیت‌های این مجتمع اینگونه توضیح می‌دهد: این مجتمع در چرخه کامل تولید محصولات از پرواربندی تا عرضه در فروشگاه فعالت می‌کند. ما سالانه ظرفیت تولید 90 هزار گوساله و 400هزار گوسفند را داریم. این مجتمع یک کارخانه تولید خوراک دام دارد که 45 تن در ساعت ظرفیت تولید دارد. محصولات این کارخانه برای دام‌های این مجموعه استفاده می‌شود و مازاد آن در بازار به فروش میرسد.

آنطور که عضو هیئت مدیره این شرکت می‌گوید این مجتمع کار کشتار و بسته بندی را هم انجام می‌دهد. غفاریان در این باره توضیح می‌دهد: وقتی زمان کشتار فرا برسد دام‌ها به کشتارگاه آورده می‌شود این کشتارگاه ظرفیت کشتار 400 گاو و 1500 گوسفند در یک شیفت کاری را دارد. گاهی این فضا به اندازه ای زیاد است که ما کشتار از بیرون از مجمع را هم داریم. پس از کشتار گوشت باید به سردخانه برده و 24ساعت در آنجا بماند. ما امکانات سردخانه ای برای این کار را هم در اختیار داریم که این می تواند سلامت محصولات ما را تضمین کند. بعد از گذشت 24 ساعت گوشت ها برای مرحله بسته‌بندی آماده می شود که در این مورد هم ما از بیرون کمک نمی گیریم و کار بسته بندی در خود این مجموعه انجام می شود.

نکته جالب در مورد این مجتمع این است که از مرحله پروار بندی تا بسته بندی هیچ نیازی به بیرون از مجموعه احساس نمی‌شود و هیچ ضایعاتی وجود ندارد. غفاریان می‌گوید: پس از کشتار تمامی ضایعات دام پخته می‌شود و از آن برای خوراک آبزیان،جیره مرغ، و پرورش دام استفاده می‌شود. در واقع می‌توانیم بگوییم بگوییم ضایعات ما در این مجموعه صفر است.

این شرکت که روزی بیش از 600 نیروی کار داشته تا همین چند سال پیش تنها یک مخروبه به حساب می آمده است تا اینکه تغییراتی که در آن صورت می گیرد باعث رشد و احیای آن می‌شود. غفاریان در توضیح این اتفاق می‌گوید: چند سال پیش که ما برای مطالعات و راه اندازی دوباره به اینجا معرفی شدیم همه ساختمان‌های شرکت فقط چند مخروبه بود. بسیاری از وسایل و تجهیزات به مرور زمان به سرقت رفته بود و از کل مجموعه تنها 10 نگهبان در چند ساختمان به جای مانده بود.

حالا اما با گذشت تنها دو سال از راه اندازی دوباره شرکت سیمرغ بیش از 180 پرسنل دارد. غفاریان توضیح می دهد: این شرکت زمانی که در اختیار وزارت کشاورزی و شرکت پیشتیبانی امور دام بود بیش از 60 نفر پرسنل مستقیم داشت. در حال حاضر هم در حالی که تنها دو سال از راه اندازی گذشته توانسته ایم یک سوم همان تعداد اشتغال مستقیم ایجاد کنیم. به صورت غیر مستقیم هم افراد زیادی با شرکت سیمرغ در حال همکاری هستند.

او درباره برنامه های اینده این شرکت می گوید: خوشبختانه مدیران این شرکت به تغییر و ریسک در کار اعتقاد دارند. یکی ار برنامه های ما در سال های گذشته واردات نژادهای خوب دام بود که توانستیم آنها را در کشور پرورش دهیم و حالا به مرحله کشتار رسیده اند. طبق بررسی های ما این نژاد بسیار با محیط ایران سازگار بوده و ما تصمیم داریم بار دیگر این نژاد را وارد کنیم و روی این موضوع کار کنیم .

موضوعی که مدیران شرکت سیمرغ به آن اشاره می‌کنند این است که در بسیاری از مناطق ایران نژادهایی وجود دارد که می‌تواند بازدهی مثبتی داشته باشد اما مطالعه بر روی این نژاد کار یک مجتمع تولیدی نیست بلکه کار وزارت کشاورزی است.

غفاریان ادامه می‌دهد: ما در سیستان نژادی داریم که با توجه به شرایط کشور بسیار بازدهی مناسبی دارد. ما یک بنگاه اقتصادی هستیم و بیشتر از هر چیز به بازدهی اقتصادی توجه داریم. اما اینکه برای نجات یک نژاد تلاش کنیم کار ما نیست. ما برای واردات نژاد گاو فرانسوی هم مطالعاتی انجام دادیم اما در فرانسه روی این موضوع مطالعه شده بود و ما از مطالعات آنها استفاده کرده بودیم. اما متاسفانه در ایران این مطالعات انجام نمی‌شود و در نهایت تلاشی هم برای نجات یک نژاد انجام نمی‌شود.

حالا دو سال از راه اندازی دوباره شرکت زیاران گذشته اما مدیران این شرکت گلایه‌هایی هم دارند. آنها می‌گویند بوروکراسی راه آنها را برای پیشرفت سد کرده است. برای واردات یک نژاد برتر از دام ماه‌ها دوندگی کرده‌اند و با مخالفت‌های فراوان رو به رو شده‌اند: متاسفانه بخش نامه های 30 سال پیش هنوز در برخی از ادارت ما کاربرد دارد. هنوز برای انجام یک کار جدید باید ماه ها تلاش کنیم چون ادارت ما عادت کرده اند که همه مجتمع های تولیدی همان کارهای قدیمی را انجام دهند و راهی برای تغییرات جدید وجود ندارد. 

پدیدآورنده :ساناز اله‌بداشتی