ایرانی‌ها ازضایعات گندم درصنایع بهداشتی استفاده کردند
محققان دانشگاه شهید بهشتی از ضایعات گندم نانوسوپرجاذبی سنتز کردند که ضمن سازگاری بیشتر با محیط‌زیست قابلیت جذب آب بالا همانند سوپرجاذب‌های موجود در بازار را دارد و از آن می‌توان در صنایع بهداشتی استفاده کرد.
به گزارش ایانا، سید رحمان جعفری پطرودی، عضو هیأت علمی دانشگاه شهید بهشتی با اشاره به مضرات مواد آلی استفاده شده در تولید سوپرجاذب‌های موجود در بازار، گفت: از مشکلات بهداشتی سوپرجاذب‌های موجود در بازار می‌توان به ایجاد حساسیت برای نوزادان اشاره کرد که برای رفع این مشکل در این مطالعات نسبت به بررسی قدرت نانوالیاف سلولز مشتق شده از ضایعات گندم در جذب و نگهداری آب و همچنین قابلیت تقویت‌کنندگی سوپرجاذب اقدام کردیم.
وی خاطرنشان کرد: در این طرح علاوه بر به حداقل رساندن مشکلات بهداشتی استفاده از سوپرجاذب‌ها، هزینه تولید آنها را نیز به حدود یک‌سوم سوپرجاذب‌های موجود در بازار کاهش دادیم.
این محقق در مورد سازوکار جذب سوپرجاذب‌ها و کارایی ویژه آنها در حوزه کشاورزی، یادآور شد: سوپرجاذب‌ها از پلیمرهای آب‌دوست با ساختار سه‌بعدی تشکیل شده‌اند که قادر هستند با برقراری پیوند هیدروژنی با مولکول‌های آب، مقادیر زیادی از آب را در خود ذخیره کنند. ازاین‌رو، در سال‌های اخیر استفاده از آنها در حوزه کشاورزی افزایش یافته است؛ چراکه سوپرجاذب‌ها با ذخیره و رهاسازی به‌موقع آب می‌توانند از مصرف بی‌رویه آب جلوگیری کنند.
جعفری با بیان اینکه در این پژوهش همه مواد اولیه جهت سنتز نانوسوپرجاذب کاملاً طبیعی و مشتق شده از سلولز گیاهی بوده‌اند، خاطر نشان کرد: ازجمله کربوکسی متیل سلولز، اتیل سلولز، نانوالیاف سلولزی و همچنین از اسیدسیتریک به‌عنوان عامل ایجاد اتصالات عرضی استفاده و پس از سنتز نانوسوپرجاذب از میکروسکوپ الکترونی نشر میدانی جهت بررسی ریزساختاری استفاده شده‌است. در نهایت نیز میزان قابلیت جذب آب و محلول‌های نمکی مورد ارزیابی قرار گرفت.
عضو هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی، اظهار کرد: نتایج به دست آمده از این تحقیقات حاکی از آن است که هر گرم از این نانوسوپرجاذب توانایی جذب ۲۰۰ گرم آب را دارد که در حضور ۱۰ درصد وزنی نانو الیاف سلولزی حاصل و همچنین میزان حساسیت یونی این نانوسوپرجاذب بین ۰.۷۳ تا ۰.۹۸ گزارش شده است.
نتایج این تحقیق از سوی دکتر سید رحمان جعفری پطرودی و دکتر اسماعیل رسولی گرمارودی از اعضای هیأت علمی و مهندس جلال رنجبر دانش‌آموخته مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه شهید بهشتی اجرایی و در مجله Carbohydrate Polymers با ضریب تأثیر ۵.۱۵۸ منتشر شده است.
دیدگاه تان را بنویسید