خرج حدود 700 میلیون تومانی پویول روی دست ملت ایران

جای خالی رسانه ملی در توسعه ملی

عبدالحسین طوطیایی *** سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی با بودجه بیت المال و در اختیار داشتن امکان انحصاری در بهره‌برداری از ده‌ها کانال و شبکه تلویزیونی و رادیویی، در معرض نقد و پرسش‌های پر شماری قرار دارد. این نقدها آن هنگام غلظت بیشتری می‌یابد که این رسانه را با شماری از کانال‌های فارسی زبان از نظر کمیت ، پرسنل محدود و حتی کیفیت مخاطبان مورد مقایسه قرار دهیم.  متاسفانه رسانه  صدا و سیما  و حتی با  پسوند "ملی" در این چند دهه، روز به روز از شوق مخاطبان خود کاسته و زمین بازی را چه بسا به دایه‌هایی واگذار کرده است که خود را از مادر مهربان‌تر نمایانده‌اند. به نظر می‌رسد سهمی از موفقیت این دایه‌ها را بایستی تنها به دلیل دافعه‌های موجود دراین رسانه ملی دانست. پرسشی که همواره به ذهن متبادر می‌شود این است که چرا جز چند سریال و برنامه ورزشی و... در جذب مخاطبان  دیگر گروه‌های اجتماعی تا کنون ناتوانی و انفعال وجود داشته است؟

این روزها موج و تب مسابقات جهانی فوتبال و به خصوص حضور تیم ملی کشورمان در رقابت‌های جام جهانی، فضای گسترده‌تری از توجه مردم کشورمان را به خود اختصاص داده است. در چنین فضایی که گرایشات  ناسیونالیستی با جاذبه‌هایی مانند فوتبالی و در طیف وسیعی از مردم بیش از همیشه نمایان شده است. خبر ها از این رسانه ملی که عمدتا با "عادل خان"هایش  هویت می‌گیرد  از جنس شگفتی‌هاست. "ساموئل اتوئو" بازیکن تیم ملی کامرون و باشگاه بارسلونا، در شبی که ایران مقابل مراکش بازی می‌کرد به عنوان کارشناس خارجی در برنامه تلویزیونی «۲۰۱۸» شرکت کرد تا در کنار جواد نکونام به تحلیل بازی بپردازد. به  عنوان یک بیننده غیر حرفه‌ای و در پس عبارات محدود و خنثی این میهمان خارجی سرانجام متوجه نشدم که فایده چنین دعوت پر هزینه‌ای برای چیست؟  شایعاتی هم  پس ازجلوگیری از حضور "کارلس پویول" ( بازیکن سابق تیم ملی اسپانیا و بارسلون)  در شب  مسابقه  ایران – اسپانیا  حتی در کانال‌‌های خارج از کشور منعکس شد که شاید این محدودیت مثلا به خاطر موی بلند وی بوده است. از قرار اطلاع هزینه حضور جناب پویول هم در حدود 700 -600 میلیون تومان بوده که با لحاظ کردن هزینه نگهداری ساعتی سه هزار یورو برای سگ او، قطعا این هزینه، بیشتر هم  شده است. به نظر می‌رسد رسانه ملی کشورمان در جستحوی مخاطب بیشتر و در این کسادی بازار مخاطبش بیش از  حد در پشت گیشه هیجانات ورزشی  خود را پنهان و موجب پیدایش حلقه‌های پیچیده در این مسیر شده است. حلقه‌هایی که عبور از سوراخ سوزنی مانند نگهداری سگ پویول را بر سازمانی تحمیل می‌کنند که در  بسیاری از موارد از در دروازه  منافع ملی  رد نمی‌شود.  

اکنون و با استناد به این مشت از خروار انحرافات سازمان صدا و سیما نسبت به وظایف ملی خود، بایستی پرسید جای راهبرد امنیت غذایی و از جمله منافع بر حق  میلیون‌ها کشاورز گندم کار کشورمان و .....   در عرصه این رسانه  کجاست؟  چطور با  آن دستانی  که برای افزایش  طبیعی نرخ گندم آنگونه می‌لرزید اما با این سخاوت برای نگهداری سگ پویول و برای جلب چند مخاطب بیشتر هزینه کرده و همچنان  هزینه می‌کند؟  آیا بدون این  سنگربانان  سبز تولید اساسا آن بازیکنان یارای حضور در این رقابت‌ها را دارند؟  سازمانی که می‌تواند با این فضاسازی‌ها،  تب فوتبال  و آخرین عطسه‌های بازیکنان جهانی را در محاوره روزانه مردم  جای دهد چرا برای مشارکت مردم در حفظ محیط زیست  و تکریم  سربازان گمنام جبهه تولید  سکوت اختیار و کمتر کلامی و آثاری در برنامه‌هایشان از آنان  به چشم می‌خورد؟  کارگرانی که پیامبرمان بر دستان پینه‌دارشان بوسه و کار آفرینانی  که وزیر جهاد کشاورزی دستبوس‌شان شد.  آیا متولیان این رسانه ملی  احتمال نمی‌دهند  که خود بازیچه میزبانان واقعی پویول‌ها شده‌اند؟ بازیچه‌هایی  که دل به آن خوش دارند  که شاید  نیم نگاه و جملات کوتاه پویول‌ها برای کمیت‌های بیشتری از  مخاطبان  اعتبار بیشتری ذخیره کنند.  اگر که در این فرایند‌های  تجاری_ورزشی  صدا و سیما، چگونگی بند کفش مسی و رونالدوها  برسکوت و  انزوای کشاورزان کشورمان بیافزاید جز مقام دادستان کشور،  داد آنان و داد منافع ملی کشور را  چه کسی باید بستاند؟