حذف جنگل‌های مانگرو میزان گازهای گلخانه‌ای را افزایش می‌دهد

تجزیه و تحلیل از جنگل‌های حرا، باتلاق‌های جزر و مدی و علفزارهای دریایی نشان می‌دهد که این نواحی نقش سپری را در برابر تغییرات آب و هوایی بازی می‌کنند.

به گزارش ایانا، در تلاش جهانی برای کاهش میزان دی‌اکسیدکربن همه گزینه‌ها ازجمله کمک گرفتن از طبیعت مورد توجه قرار می‌گیرند. تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که اکوسیستم تالاب‌های ساحلی مانند جنگل‌های حرا، مناطق باتلاقی در جزر و مدها و علفزارهای دریایی در جذب دی‌اکسیدکربن از اتمسفر و ذخیره آن برای صدها و هزارها سال بسیار کارآمد هستند.

سیاست‌گذاران در مورد تغییرات آب و هوا، بسیار به دانستن این موضوع علاقه‌مند هستند که آیا سیستم‌های دیگر دریایی مانند جزایر مرجانی، اکوسیستم‌های جنگلی مانند جلبک‌های قهوه‌ای، فیتوپلانکتون‌ها و ماهیان می‌توانند اثرات تغییرات آب و هوایی را کاهش دهند.

درختان حرا در جذب دی‌اکسیدکربن نقش مهمی را در مناطق ساحلی دارند. این نواحی ساحلی نقش مهمی را نیز در برابر طوفان و جاری شدن سیل بر عهده دارند که برای حفاظت از آبزیان در بخش شیلات بسیار مهم است.

مطالعه چاپ‌شده در اول فوریه 2017، در مجله مرز بوم‌شناسی و محیط زیست، به نقش تالاب‌های ساحلی در حفاظت از جوامع ساحلی در برابر جریان‌های سیلابی و فرسایش نیز اشاره می‌کند. مدیریت مناطق ساحلی تالاب‌ها برای دولت‌ها از نظر ارزش استراتژیک این نواحی در مبارزه با تغییرات اقلیمی بسیار حائز اهمیت است.

یکی از محققان در این مطالعه از دانشگاه مرلند می‌گوید: ما بسیاری از اکوسیستم‌های ساحلی مختلف را در جذب گازهای گلخانه‌ای با هم مقایسه کردیم. نتایج نشان داد که تالاب‌های ساحلی مقدار زیادی از کربن را جذب می‌کنند و این جذب کربن در دراز مدت از لحاظ میزان ترسیب کربن طبیعی مهم است، در حالی‌که میزان جذب کربن توسط جوامع جلبک‌های قهوه‌ای، جزایر مرجانی و جانوران دریایی این گونه نیست.

این مطالعه با ادغام داده‌های قبلی موجود بر روی انواع اکوسیستم‌های ساحلی و دریایی بهترین نمونه مطالعاتی از تاثیر این جوامع بر کاهش اثرات تغییرات آب و هوایی است. در این مطالعه برای ارزیابی، تیم تحقیقاتی بر روی میزان جذب کربن توسط هر اکوسیستم کار کرده‌است و جذب کربن را در اجزای اکوسیستم شامل شاخ و برگ گیاهان، خاک و غیره مورد بررسی قرار داده‌است. نتایج نشان داد که تالاب‌های ساحلی از سایر سیستم‌های دریایی عملکر بهتری در جذب کربن داشتند. به‌عنوان مثال، محققان به این نتیجه مهم رسیدند که جنگل‌های حرا به تنهایی می‌توانند در حدود 34 تن کربن در سال را ذخیره کنند که تقریبا معادل انتشار گازهای گلخانه‌ای از 24 میلیون اتومبیل سواری در یک سال است.

این شکل چگونگی جذب کرب توسط جنگل‌های مانگرو، باتلاق‌های نمکی و علف‌های دریایی را نشان می ‎ ‌دهد. بخشی از دی‌اکسیدکربن (فلش سبز) جذب شده از جو دوباره منتشر می‌شود (فلش سیاه)، در حالی‌که مقدار قابل توجهی از کربن جذب شده، در خاک (فلش قرمز) برای صدها تا هزاران سال ذخیره می‌شود.

پیش‌بینی برای مناطق باتلاقی جزر و مدی و علفزارهای دریایی متغیر است، برای اینکه این اکوسیستم‌ها در سطح جهان نقشه‌برداری نشده‌اند، اما در کل برای هر یک از این اکوسیستم‌ها حدود 80 تن در سال، جذب کربن تخمین زده می‌شود.

در مجموع می‌توان گفت که تالاب‌های ساحلی در سطح جهان می‌توانند تا 200 تن کربن در سال را جذب کنند. نکته مهم این است که این اکوسیستم‌ها 50 تا 90 درصد از کربن را در خاک ذخیره می‌کنند که می‌تواند تا هزاران سال دست نخورده باقی بماند.

به عقیده سوتن گریر، یکی از محققین این مطالعه هنگامی که تالاب‌های ساحلی، برای توسعه و یا آبزی‌پروری از بین می‌روند و یا تخریب می‌شوند، رسوب کربن به طور چشمگیری در این نواحی کمتر می‌شود و بر میزان گازهای گلخانه‌ای اتمسفر افزوده می‌شود.

هدف محققان این است که سیاست‌گذاران و مدیران از تاثیر مهم اجزاء اکوسیستم بر کاهش اثرات تغییرات آب و هوایی مطلع شوند. تجزیه و تحلیل جدید انجام شده نشان می‌دهد که اکوسیستم‌های دیگر، مانند جزایر مرجانی، توده‌های جلبک قهوه‌ای، به‌طور قابل توجهی از فرسایش و جریان‌های سیلابی جلوگیری می‌کنند و زیستگاه ارزشمندی برای ماهیان به شمار می‌روند، ولی ظرفیت محدودی در جذب کربن در دراز مدت دارند.

محققان غالبا به جنگل‌های موجود در خشکی به‌عنوان جذب کننده کربن نگاه می‌کنند. ولی اغلب جنگل‌ها کربن را در خاک ذخیره نمی‌کنند. محققان تاکید می‌کنند که نوار باریک سواحل جنگلی در جهان می‌تواند نقش بیولوژیکی مهمی در جذب کربن داشته باشد و این مطالعه گام مهمی در مدیریت اکوسیستم‌های تالابی مبتنی بر جذب کربن در جهت سازگاری با تغییرات آب وهوایی است./

ترجمه: شهره صدری‌خانلو

منبع:

https://www.eurekalert.org/

L-951113-03