گزارش فائو از آینده غذا و کشاورزی، روند کنونی حاکم بر کشاورزی و چالشها
انتقال رژیم غذایی به سمت مصرف بیشتر گوشت، میوه و سبزیجات، نسبت به غلات/ خانوارهای کشاورز بدون زمین برای نخستینبار از دست میروند/ افزایش تعداد و شدت درگیریها، بحرانها و بلایای طبیعی
فائو در گزارش آینده غذا و کشاورزی روند کنونی حاکم بر کشاورزی و چالشهای فراروی آن در آینده را به استناد آخرین گزارشهای سال 2017 میلادی اعلام کرد.
فائو در گزارش آینده غذا و کشاورزی روند کنونی حاکم بر کشاورزی و چالشهای فراروی آن در آینده را به استناد آخرین گزارشهای سال 2017 میلادی اعلام کرد.
به گزارش ایانا از سازمان خواربار جهانی ملل متحد (فائو)، بر اساس آنچه در بخشی از گزارش آینده غذا و کشاورزی، روندها و چالشها منتشر شده است، ضمن اشاره به تصویری کلی از وضعیت حاکم بر نظام تأمین جهانی غذا در کشورهای با درآمد پایین یا متوسط به چالشهای پیش روی این بخش و همچنین امنیت غذایی جوامع روستایی و مصرفکنندگان غذا اشاره شده است.
بخشی از نظام جهانی در حال نفوذ در امنیت غذایی، فقر و پایداری کلی غذا و سیستمهای کشاورزی
در حالی که انتظار میرود جمعیت جهان تا سال 2050 به 10 میلیارد نفر برسد، افزایش تقاضای کشاورزی -در سناریوی رشد اقتصادی نسبتاً کم- در مقایسه با سال 2013 به حدود 50 درصد خواهد رسید. با رشد درآمد در کشورهای با درآمد پایین و در کشورهای با درآمد متوسط یک انتقال در رژیم غذایی به سمت مصرف بیشتر گوشت، میوه و سبزیجات، نسبت به غلات را شاهد خواهیم بود که این تغییر رژیم غذایی، مستلزم تغییرات متناسب در خروجیها و فشار مضاعف بر منابع طبیعی است.
رشد و پویایی اقتصاد جمعیت، محرک تغییر در ساختار اقتصادی
کاهش سهم کشاورزی در تولید کل و اشتغال، باعث ایجاد چالشهای مختلفی در سراسر مناطق با سرعتهای متفاوت میشود. اگرچه سرمایهگذاری کشاورزی و نوآوریهای فن آوری، بهره وری را افزایش میدهد، با این حال رشد بازدهی به آهستگی به نرخهایی میرسد که بسیار پایین هستند.
تلفات مواد غذایی و دورریزها بخش قابل توجهی از محصولات کشاورزی را به خود اختصاص میدهند و کاهش آنها نیاز به افزایش تولید اصولی و هدفمند و همچنین توسعه صنایع بستهبندی را دارد. با این حال، شتاب مورد نیاز در رشد بهرهوری باعث ایجاد اختلال از طریق تخریب منابع طبیعی، از دست دادن تنوع زیستی، گسترش آفات گیاهی و بیماری حیوانات میشود. البته باید توجه داشت برخی از بیماریها نیز به آنتیبیوتیکها مقاوم شدهاند.
ناامنی غذایی و به خطر انداختن محصول کشاورزی، دام و ذخایر شیلات با تغییرات نامتناسب آب و هوا
افزایش رضایت بخش تقاضا در بخش کشاورزی با فعالیتهای موجود کشاورزی به احتمال زیاد منجر به رقابت شدید برای منابع طبیعی، افزایش گازهای گلخانهای و جنگلزدایی و تخریب اراضی بیشتر خواهد شد.
کاهش گرسنگی و فقر شدید در سطح جهانی از دهه 1990
با این وجود، در حدود 700 میلیون نفر -که بسیاری از این تعداد ساکن در مناطق روستایی هستند- هنوز هم در فقر بهسر میبرند. علاوه بر این، با وجود پیشرفت غیرقابل انکار در کاهش نرخ سوءتغذیه و بهبود سطح تغذیه و سلامت، حدود 800 میلیون نفر دچار گرسنگی مزمن و دو میلیارد نفر از کمبود مواد مغذی در تغذیه خود رنج میبرند.
تحت سناریوی "تجارت معمولی"، بدون تلاش اضافی برای ترویج توسعه به نفع فقرا، تعدادی از 653 میلیون نفر در سال 2030، هنوز هم دچار سوءتغذیه خواهند بود. حتی در جاهایی که فقر کاهش یافته است، نابرابری فراگیر مانع ریشهکنی فقر خواهد شد.
خانوارهای کشاورز بدون زمین برای نخستینبار از دست میروند
بخشهای حیاتی از سیستمهای مواد غذایی در حال تبدیل شدن بیشتر به سرمایه بربودن، ادغام یکپارچه و متمرکز در دست افراد کمتری هستند. این امر از طریق تأمین ورودی مواد غذایی اتفاق میافتد. تولید در مقیاس کوچک و خانوارهای کشاورز بدون زمین برای نخستینبار از دست میروند و این بخش از کشاورزان بهدنبال فرصتهای شغلی خارج از بخش کشاورزی خواهند رفت. این محرکی برای افزایش مهاجرت، بهویژه برای اعضای مرد خانوارهای کشاورز روستایی خواهد شد که باعث افزایش تعداد زنان کشاورز در بسیاری از مناطق جهان شده است.
افزایش درگیریها، بحرانها و بلایای طبیعی در تعداد و شدت
دسترسی به مواد غذایی کاهش مییابد، دسترسی به غذا و مراقبتهای بهداشتی مختل میشود و سیستمهای حفاظتی جامعه ضعیف شده، بسیاری از مردم به سمت فقر و گرسنگی سوق داده میشوند و این موارد به مهاجرتهای اضطراری دامن می زند و نیاز به کمکهای بشردوستانه را افزایش میدهد. درگیریهای خشونتآمیز نیز غالباً باعث طولانی شدن مدت بحرانها میشود. بهطور متوسط، نسبت افراد دچار سوءتغذیه در کشورهای کمدرآمد با بحرانهای طولانی مدت، 2.5 تا 3 برابر بیش تر به نسبت دیگر کشورهای کمدرآمد است.
بروز چالشها در غذا و کشاورزی
ورودی بالا، سیستمهای کشاورزی فشرده منابع که باعث جنگلزدایی، کمبود آب، فرسایش زمین و سطح بالایی از انتشار گازهای گلخانهای میشود، نمیتواند غذای پایدار و تولید محصولات کشاورزی قابل اطمینان را ارائه دهد. افزایش بهرهوری نیاز به سیستمهای خلاقانه دارد که از منایع طبیعی حفاظت کنند. نیاز به تحول در روند رویکردهای همهجانبه مانند کشاورزی محیط زیستی، کشت و جنگل داری، کشاورزی هوشمند مطابق با تغییر اقلیم و کشاورزی حمایتی داریم که بر دانش بومی و سنتی بنا شده باشد.
پیشرفتهای فناوری، همراه با کاهش چشمگیر در اقتصاد گسترده و استفاده از سوختهای فسیلی در کشاورزی، میتواند به آماده شدن برای تغییر آب و هوا و تشدید مخاطرات طبیعی کمک کند، که تمام اکوسیستم و هر جنبهای از زندگی انسان را تحت تأثیر قرار داده است. برای جلوگیری از ظهور مسائل فرامرزی، تهدید سیستم غذایی مانند آفات و بیماریها همکاریهای بینالمللی مورد نیاز است.
اقدام برای کاهش نابرابریها جهت ریشهکنی فقر شدید و تضمین مبتلا نشدن مردم آسیبپذیر به فقر
این بدان معناست که پرداختن به نابرابری در هر دو حالت بین کشورها و سطح درآمدها، در فرصتها و مالکیتهای دارایی ازجمله زمین است. استراتژیهای رشد به نفع فقرا، که اطمینان دهد که ضعیفترین مشارکتها در منافع حاصل از ادغام بازار و سرمایه گذاری کشاورزی، درآمد و فرصتهای سرمایهگذاری در مناطق روستایی را بهبود بخشد و با علل ریشهای مهاجرتها مقابله کند.
روی آوردن به رشد مناطق روستایی و حمایت از ایجاد شغل و درآمد؛ فراتر از کشاورزی
حمایت اجتماعی همراه با رشد به نفع فقرا، به پایان دادن به چالشهای گرسنگی و به آماده شدن با مسئولیت سهگانه سوءتغذیه از طریق رژیم غذایی سالم کمک خواهد کرد. از بین بردن دائمی گرسنگی، سوءتغذیه و فقر شدید نیازمند ایجاد مقاومت در برابر بحران طولانیمدت، حوادث و درگیریها و جلوگیری از درگیری با گسترش توسعه فراگیر جهانی برابری دارد.
لزوم بازنگری سیستمهای مواد غذایی و حکومتی برای مقابله با چالشهای فعلی و آینده
هماهنگیهای عمودی (1) ، سازماندهی بیشتر سیستمهای ارائه مواد غذایی استاندارد برای مناطق شهری و فرصتهای شغلی رسمی است. اما آنها نیاز به همراهی سرمایهگذاریهای مسئولانه و توجه برای امرار معاش خردهمالکی، رد پای محیط زیستی در طول زنجیره عرضه مواد غذایی، اثرات بر تنوع زیستی دارد. این توجهات نیاز به اخت سیستمهای مواد غذایی کارآمدتر و انعطافپذیرتر دارد.
وابستگی همه کشورها به هم در مسیر توسعه پایدار
یکی از بزرگترین چالشهای دستیابی به انسجام، حاکمیت مؤثر ملی و بینالمللی، با اهداف توسعه روشن و تعهد به دستیابی به آنهاست. دستور کار 2030 برای توسعه پایدار دارای چنین چشماندازی است که فراتر از شکاف بین کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه است. توسعه پایدار یک چالش جهانی و مسئولیت جمعی برای همه کشورهاست، و نیاز به تغییرات اساسی در راه تمام جوامع تولیدی و مصرفی دارد./
ترجمه: شهره صدریخانلو
پینوشت:
1- هماهنگی عمودی: حصول اطمینان از اینکه هر مرحله پیدرپی در تولید، فرآوری و بازاریابی از یک محصول مناسب مدیریت شده و با مرحله بعدی مرتبط باشدف بهطوریکه تصمیمگیری درباره اینکه چه چیزی تولید کنیم و چه مقدار، بهعنوان یک فرآیند کارآمد نتیجه درخواست مصرفکننده به تولیدکننده باشد.
L-951228-03
دیدگاه تان را بنویسید